«تحلیل ماهی، یک نماد معنوی در مثنوی مولوی» Journal Article

ماهی، یکی از تصویر­های مطرح مولوی در مثنوی است که شاعر با آن انس و خویشاوندی ذهنی و باطنی دارد. ماهی، واژه­ حسی بسیط نیست بلکه تصویری گسترش یافته و ممتد که از عالم حس تا دنیای ناشناخته­ جان و روان را در برگرفته است. در این مقاله برای دستیابی به تصویر ماهی، تمامی کاربرد­های زبانی و ادبی و واژه­های مرتبط با آن بررسی شد تا از این رهگذر امکان تقرب به دنیای ماورای این تصویر فراهم گردد. مولوی در مثنوی برای بیان مقاصد و اندیشه­های خود بارها از ماهی در قالب مفاهیم مختلف نمادین بر پایه­ قرآن، احادیث و روایات و منابع تاریخی سود جسته است. ماهی در اندیشه­ شاعر معانی نمادین گوناگون هم‌چون عارف و سالک حقیقت، انسان کامل و انسان بهشتی، وسیله­ هدایت و گاه معنایی متفاوت با معانی مذکور مانند زمین، جسم و انسان دنیوی یافته است.

Fish، one of the proposed images in Mathnawi and poet associated with it subjectivity and internal. Fish is not a simple sense of the word but also expanded image and the world of soul and spirit surrounded. In this paper for attaining image of fish، all applications were reviewed that related literature، language and words. There by providing this image، we will access to the world beyond the image. Fish in the meaning of symbolic is applied variously، such as seeker of truth، a perfect man and a man of paradise، resource by direct and sometimes different semantic meaning، such as the earth and body، terrestrial human.