Abstract:
مانوس نمودن کودکان با مساجد در ایام کودکی میتواند ارتباط آنها با مساجد در ایام نوجوانی و جوانی را به دنبال داشته باشد؛ تحقق این امر نیازمند سازوکارهای مناسبی، چون ابراز محبت به کودکان، احترام گذاشتن و سلام کردن به آنها، ارائه الگوی تربیتی مناسب به کودک، جذاب نمودن محیط فیزیکی و معنوی مسجد، بازیهای کودکان در مساجد و آشنا نمودن کودکان با احادیث ورود آنها به مسجد است که میتوان از آنها تحت عنوان راهکارهای مانوس نمودن کودکان با مسجد یاد نمود. این راهکارها بر اصولی بنیادین استوار است که در این مقاله با روش تحلیلی و استنادی و با استفاده از مطالعه سیره و سنت اهلبیت ، مورد بحث و بررسی قرار داده شده است.
Machine summary:
"2-4، اصل بصیرتدهی به فرزندان: در دوران نوجوانی، سؤالات زیادی در رابطه با مسائل اعتقادی و ماورائی در ذهن فرزندان وجود دارد؛ به تعبیر استاد مطهری، نوجوان همواره به دنبال این است که بداند از کجا آمده و به کجا خواهد رفت؟ او در خود احساس نیاز به پرستش و ارتباط با یک نیروی مطلق میکند، چراکه حس پرستش فطرتا در وجود او قرار دارد (مطهری، 1373، 100)؛ از طرفی، به جهت اینکه فرزندان امروزی غالب اوقات خود را در اینترنت و فضای مجازی میگذرانند، تلاش میکنند تا پاسخ این سؤالات را در فضای مجازی بیابند و اینجاست که با پاسخهای انحرافی مواجه شده و گمراه خواهند شد؛ برای رهایی از این مشکل، بهترین راه، بصیرت دهی به فرزندان است؛ این بصیرت دهی از راههای مختلف میتواند انجام بپذیرد؛ بهعنوان نمونه یکی از راههای بصیرت دهی به فرزندان، آموزش قرآن به آنهاست؛ فرزندانی که از کودکی با قرآن مأنوس شوند، بهمرور زمان بسیاری از پاسخهای خود را از این کتاب جامع خواهند یافت؛ از اینرو در روایات، پدران و مادران به تعلیم قرآن به فرزندانشان توصیه شدهاند؛ در حدیثی از رسول خدا نقل شده که فرمودند: «من علمه القرآن دعی بالأبوین فیکسیان حلتین یضیء من نورهما وجوه أهل الجنة»؛ کسی که به فرزندش قرآن تعلیم دهد او و همسرش (پدر و مادر آن فرزند) را در روز قیامت میآورند و دو لباس فاخر نورانی بر آنها میپوشانند که از نور آنها صورت بهشتیان روشن میشود (کلینی، 1407، 6، 49)؛ همچنین در حدیثی از امیرمؤمنان علی نقل شده که خداوند گاه اراده میکند، همه اهل زمین را هلاک کند و یک نفر را باقی نگذارد، اما چون کودکانی را ببیند که مشغول فراگرفتن قرآناند به تمام اهل زمین رحم میکند و عذابشان را به تأخیر اندازد (حر عاملی، 1409، 6، 180)."