تا وقتی غلط ننویسیم،استاد ابوالحسن نجفی زنده است Introduction and review

مگر نه این‌که از مدت‌ها پیش زیباترین رؤیاهایش را گرفته‌اند تا از آن‌ها جنگ و زندان بسازند؟» این تکه‌ای از داستان پرندگان می‌روند در پرو می‌میرند با ترجمه‌ی ابوالحسن نجفی است که بعد از ماه‌ها بیماری چشم از جهان بست. همین هفته گذشته بود که با یونس تراکمه در دفتر مجله آزما صحبت می‌کردیم و از دغدغه‌های آقای نجفی می‌گفت و نگرانی‌اش که این کار سترگی که در زمینه‌ی شعر فارسی کرده است روی زمین بماند. کسانی که دهه‌های چهل و پنجاه را درک کردند و در متن آن حضور داشتند می‌دانند نجفی چه نقش پررنگی در حلقه‌ی داستان نویسان اصفهان داشت و زنده یاد هوشنگ گلشیری که از انسان‌های نیک و نیک‌اندیش دوران ما بود از حضور پررنگ آقای نجفی بسیار گفته و نوشته است. او شخصیتی منصف بود و توانایی عجیب در قضاوت منصفانه داشت این انصاف ایشان را در بحث و جدل‌هایی که بعد از علط ننویسیم راه افتاد و در برخی دانشگاه‌ها کار را به لشگرکشی کشاند به عینه شاهد بودم.