Abstract:
هدف پژوهش حاضر، اثر یک دوره بی تمرینی متعاقب برنامه تمرین تناوبی شدید بر کورتیزول و تستوسترون بزاقی مردان جوان فعال میباشد.٣٠ مرد جوان سالم (سن ١/٢٣±٢٢/٥٧ سال ، شاخص توده بدن ١١/٥٠±٢٢/١ کیلوگرم بر متر مربع ) به طور تصادفی به سه گروه (١٠=n)، تمرین تناوبی شدید با وهله کوتاه ، تمرین تناوبی شدید با وهله طولانی و گروه سنتی تقسیم شدند. برنامه ی تمرین هوازی ٣ جلسه در هفته و به مدت ٤ هفته انجام شد. در پایان جلسه ١٢ آزمودنیها دو هفته بیتمرینی داشتند. سطوح کورتیزول و تستوسترون قبل و بعد از مداخله اندازه گیری شدند. برای بررسی درون گروهی متغیرها از آزمون t همبسته و همچنین برای مقایسه ی بین گروهی از آزمون ANOVA استفاده گردید. نتایج نشان داد که تغییرات سطوح کورتیزول و نسبت تستوسترون به کورتیزول در مرحله بیتمرینی نسبت به پس آزمون در گروه های تجربی افزایش معنیداری داشت (مراجعه شود به تصویر صفحه) . تغییرات سطوح تستوسترون در مرحله بیتمرینی نسبت به پس آزمون در گروه های تجربی کاهش معنی - داری داشت (مراجعه شود به تصویر صفحه) . بیتمرینی متعاقب تمرین تناوبی با وهله کوتاه ، سطوح تستوسترون به طور معنیداری نسبت به گروه سنتی بالاتر بود (مراجعه شود به تصویر صفحه) . بیتمرینی متعاقب تمرین تناوبی با وهله کوتاه نسبت تستوسترون به کورتیزول نسبت به گروه سنتی پایین تر بود (مراجعه شود به تصویر صفحه) . پژوهش حاضر نشان داد، یک دوره بی تمرینی متعاقب چهار هفته تمرین تناوبی شدید منجر به افزایش سطوح کورتیزول ، نسبت تستوسترون به کورتیزول و منجر به کاهش سطح تستوسترون گردید
Machine summary:
٣- یافته های تحقیق در آمار توصیفی بررسی میانگین داده ها نشان میدهد که چهار هفته تمرین تناوبی با وهله کوتاه و تناوبی با وهله طولانی و سنتی موجب افزایش حداکثر اکسیژن مصرفی، توان بیهوازی و تستوسترون و کاهش کورتیزول و نسبت تستوسترون به کورتیزول شد.
در حالیکه از نظر آمار استنباطی نتایج آزمون t همبسته درون گروه های مورد مطالعه نشان میدهد که چهار هفته تمرین تناوبی با وهله کوتاه و تناوبی با وهله طولانی موجب کاهش معنیدار سطوح کورتیزول و نسبت تستوسترون به کورتیزول و افزایش تستوسترون ، حداکثر اکسیژن مصرفی و توان بیهوازی در گروه تجربی شد؛ و پس از دو هفته بیتمرینی کاهش معنیداری در تستوسترون و توان بیهوازی و همچنین افزایش معنیداری در کورتیزول و نسبت تستوسترون به کورتیزول مشاهده شد (مراجعه شود به تصویر صفحه) .
لی و همکاران ٥ (٢٠١٢) به بررسی تاثیر یک دوره طولانی تمرین شدید بر سطوح هورمون کورتیزول بزاقی پرداختند و نتایج این تحقیق نشان داد که سطح هورمون کورتیزول بزاقی در گروه والیبالیست جوان نسبت به گروه افراد سالم جوان افزایش بیشتری داشت (لی و دیگران ، ٢٠١٢).
نتایج تحقیقات نشان می دهد که زمان انجام تمرین و ریکاوری نیز منجر به افزایش سطوح هورمون های کورتیزول ، تستوسترون و نسبت T/C میگردد (وهال و دیگران ، ٢٠١٣)، از آنجا که در تحقیق حاضر، افراد از آمادگی قبلی برخوردار بوده اند و همچنین زمان انجام تمرین (١٤ بعد از ظهر) بوده و همچنین مدت زمان ریکاوری بین وهله های تمرین کم بوده است ، این احتمال وجود دارد که از عوامل موثر در کاهش کورتیزول باشند (لی و دیگران ، ٢٠١٢).