Abstract:
بخش عمده ای از ادبیات موجود در باب احزاب دولتی، ناظر به عملکرد، کارایی و در نهایت، فرجام احزاب (مردم، ملیون) است. در حالی که مسئله اصلی این مقاله، انگیزه و نیت موسس احزاب نام برده است. پرسش تحقیق این است که «چرا دولت های اقتدارگرا، اقدام به تاسیس حزب می کنند» ؟ یافته های مقاله با اتکا به امتزاج چارچوب های مفهومی گدز و ماگالونی در باب احزاب دولت ساخته در اتصال به دو مورد مطالعاتی حزب مردم و ملیون، حکایت از آن دارد که احزاب به مثابه ابزارهایی برای بقای رئیس دولت (دیکتاتور) عمل می کنند. بدین معنا که احزاب، زمان سقوط دیکتاتور را به آینده دور موکول و یا به استمرار حضور او در حکومت کمک می نمایند. بر این اساس، استنتاج می شود که محمدرضا پهلوی با اتکا به دو کارویژه مرسوم احزاب، یعنی کارویژه های «کنترل» و «رضایت بخشی» و به طور تفصیلی تر، به مدد اقداماتی همچون بازتعریف نقش پادشاه، موازنه رقبای سیاسی، کادرسازی و درنهایت، همسان ساختن احزاب و گروه های سیاسی مخالف، به استمرار حضور خود در قدرت کمک شایانی کرده است.
A main part of present literature of state parties carries performance, efficiency and, finally, end of the parties (Mardom and Melliun), while, the main problem of the paper lies in the intention and purpose of those who established them. The question of the paper, therefore, is proposed as: why do authoritarian states establish parties? As findings of the paper show, such parties function as a means to increase the life of despotic states and lengthen their time of government and help their presence in government. On this basis, Mohammadreza Pahlavi, relying on two common particular functions of the parties, that is control and the state of being satisfying and, in more detail, in the shadow of a reconsideration of role of the king, balance of political rivalries, staff-educating and, finally, harmonizing political parties and groups, he prpare the ground for his longer presence in government