Abstract:
پژوهش حاضر به منظور مقایسه اثربخشی شیوه-های درمانی ریتالین، نروفیدبک و آموزش مدیریت والدین بر بهبود اختلال کمبود توجه/بیش فعالی و شاخص های تنیدگی والدینی انجام شده است. این پژوهش بر حسب هدف و مداخلات ، از نوع پژوهش شبه تجربی با طرح پیش آزمون- پس آزمون سه گروهی بدون کنترل می باشد. جامعه آماری پژوهش، شامل کودکان مبتلا به اختلال بیش فعالی/نقص توجه (ADHD) ساکن شهر تهران می باشند. از بین مراجعه کنندگان به کلینیک تخصصی روان پزشکی کودک، سی کودک مبتلا به صورت تصادفی به عنوان نمونه انتخاب و بر اساس اهداف پژوهش در سه گروه درمان ریتالین، درمان نروفیدبک و کودکانی که والدین آن ها تحت آموزش مدیریت والدینی قرار گرفتند گماشته شدند؛ قبل و بعد از ارائه درمان توسط مقیاس درجه بندی کانرز (فرم 48 سوالی والدین، CPRS-48) و شاخص تنیدگی والدینی(PSI) مورد ارزیابی و اطلاعات به دست آمده به وسیله آمار استنباطی و روش MANCOVA تجزیه و تحلیل شدند. یافته های پژوهش نشان می دهند که بین اثربخشی سه روش ریتالین، آموزش والدین و نروفیدبک تنها در دو مقیاس توجه و تمرکز و شاخص بیش فعالی آزمون کانرز کودکان ADHD تفاوت معنادار مشاهده گردید، به نحوی که درمان ریتالین اثربخش تر از آموزش مدیریت والدین بود و بین اثربخشی سه روش ریتالین، آموزش والدین و نروفیدبک در شاخص تکانش گری تفاوت معناداری مشاهده نگردید. هم چنین در خصوص اثربخشی سه شیوه درمانی بر بهبود شاخص تقویت گری و دلبستگی والدگری، آموزش مدیریت والدین و ریتالین نسبت به نروفیدبک اثربخشی بیشتری در شاخص تقویت گری داشتند و تفاوت معناداری بین اثربخشی سه گروه در شاخص دلبستگی والدگری مشاهده نگردید.
Machine summary:
چالش مداخلات : تا چه اندازه هر يک از مداخلات آموزش مديريت والدين ، نروفيدبک، و ريتالين بر بهبود اختلال بيش فعالي /نقص در توجه و شاخص استرس والديني تأثير دارند Challenge of Interventions: To What extent Parental Management Training, Neurofeedback, and Stimulant therapy (Ritalin) Improve AD/HD and Parental Stress Index دکتر محسن جديدي .
از بين مراجعه کنندگان به کلينيک تخصصي روانپزشکي کودک، سي کودک مبتلا به صورت تصادفي به عنوان نمونه انتخاب و بر اساس اهداف پژوهش در سه گروه درمان ريتالين ، درمان نروفيدبک و کودکاني که والدين آنها تحت آموزش مديريت والديني قرار گرفتند گماشته شدند؛ قبل و بعد از ارائه درمان توسط مقياس درجه بندي کانرز (فرم ٤٨ سؤالي والدين ، ٤٨-CPRS) و شاخص تنيدگي والديني (PSI) مورد ارزيابي و اطلاعات به دست آمده به وسيله آمار استنباطي و روش MANCOVA تجزيه و تحليل شدند.
زرگرينژاد و يزداندوست (١٣٨٦) مشخص ساختند که آموزش والدين قادر به کاهش مشکلات رفتاري کودکان مبتلا به ADHD بوده وليکن بر علائم اصلي (بيش فعالي ، تکانش گري و بي توجهي ) تأثير قابل ملاحظه اي نداشت .
نمونه آماري کودکان مبتلا به اختلال بيش فعالي / نقص توجه (ADHD) تهراني هستند که طي سال ١٣٨٨ به کلينيک تخصصي روانپزشکي کودک (شامل تيمي از متخصصان روانپزشک کودک، متخصص روانشناسي ، خانوادهدرمانگر و روانسنجي است که در حوزه اختلالات روانشناختي کودکان فعاليت مي کنند) مراجعه نموده و تا سال ١٣٨٩ تحت ارائه سه شيوه مختلف درماني ريتالين ، آموزش مديريت والدين ، و نروفيدبک قرار گرفته اند.