Abstract:
هواپیما به جزء لاینفکی از دنیای امروز تبدیل شده است. کنترل‌کننده این جسم پرنده، انسانی است که آموزش هوانوردی را دیده است و به‌عنوان خلبان هدایت آن را به عهده دارد؛ اما آیا انسان برای زیست در آن فضا آفریده‌شده است و توانایی بصری و پردازش مغز او میتواند امکان پردازش تمام تصاویر و اطلاعات را داشته باشد. در این مقاله سعی شده است تا به برخی از نقاط ضعف سامانه بصری از دیدگاه فیزیولوژیکی و روانشناسی انسان بپردازد و ساختار موجود در نشان‌دهنده‌های هواپیماهای نهاجا موردبررسی قرارگرفته و درنهایت راهکاری در خصوص کاهش خطای بصری ارائه گردد. بامطالعه منابع علمی مختلف و بررسی پرونده سوانح هوایی؛ در جامعه آماری خلبانانی که دچار سانحه هوایی گردیدهاند، خطای بصری بررسی‌شده و درنهایت با توجه به تجزیه‌وتحلیل و نتایج حاصله از آن این نتیجه حاصل گردید که به‌منظور کاهش خطای بصری، ضمن بهروزرسانی سامانههای هشداردهنده هواپیماها، کادر پروازی با فیزیولوژی سامانه بصری آشنا شده و استفاده از سامانههای آموزشی مربوطه نسبت به کاهش خطای ادراکی خود کوشا باشند تا بتوانند خود را با محیط غیرمتعارف پرواز هماهنگ سازند تا سوانحی که علت آن خطای بصری است کاهش یابد.
Machine summary:
با مطالعه منابع علمی مختلف و بررسی پرونده سوانح هوایی، در جامعه آماری خلبانانی که دچار سانحه هوایی گردیدهاند، خطای بصری بررسی‌شده و درنهایت با توجه به تجزیه‌وتحلیل و نتایج حاصله از آن این نتیجه حاصل گردید که به‌منظور کاهش خطای بصری، ضمن بهروزرسانی سامانههای هشداردهنده هواپیماها، کادر پروازی با فیزیولوژی سامانه بصری آشنا شده و استفاده از سامانههای آموزشی مربوطه نسبت به کاهش خطای ادراکی خود کوشا باشند تا بتوانند خود را با محیط غیرمتعارف پرواز هماهنگ سازند تا سوانحی که علت آن خطای بصری است کاهش یابد.
در نوع تقرب در شرایط سفیدبرفی اتمسفری فقط سطح زمین پوشیده از برف دیده می‌شود و شرایطی حادث می‌گردد که هیچ راهنمای دیداری دیگری رویت نگردد و افق نیز قابل‌تشخیص نیست؛ هرچند در این نوع تقرب، در میزان دید محدودیتی وجود ندارد، اما به‌هیچ‌وجه به‌جز باند و علائم مربوط به آن هیچ‌چیز قابل رویت نیست؛ بنابراین در این‌گونه شرایط، هنگام تقرب به باند باید نشانگرهای وضعیت و ارتفاع را به‌دقت زیر نظر داشت تا از هرگونه سردرگمی در پرواز یا بروز اشکال در برخورد نامناسب هواپیما به باند در لحظه نشاندن هواپیما، جلوگیری شود.
در این هنگام خلبان آسمان و زمین را که هر دو تاریک هستند و به خاطر غبار معلق دید بسیار کم می‌شود را به‌صورت یکپارچه می‌بیند و با دیدن چندین چراغ مجزا از هم احساس می‌کند که آنان ستارگان هستند و برای آن‌که هواپیما را به حالت مناسب قرار دهد، در موقعیت خطرناک پروازی که میتواند منجر به سقوط گردد قرار خواهد داد (ویلسون، 1998: 435:439).
(
, 
, 
)
