Abstract:
زمینه و هدف: فرسودگی, بیشتر شهرهای باسابقه و تاریخی ایران را تحت تائی خود قرار داده است. این بافتها همراه با گنجینههایی از خاطرات
اجتماعی, در گذر زمان در برابر وقوع بحرانها به ویژه زلزله بسیار آسیبپذیر گشتهاند. توجه به مدیریت بحران در این بافتها ضرورتی ویژه دارد.
کار بست اصول مدیریت بحران میتواند کمک موّثری در بهبود وضعیت زیستمحیطی, سکونت و ایمنی شهر در برابر حوادث احتمالی داشته و تحقق
مفهوم شهر ایمن را باعث خواهد شد. این تحقیق در پی آن است که نشان دهد ساختار کالبدی, اجتماعی, اقتصادی و مدیریتی- نهادی بافت فرسوده
منطقه ۱۲ شهر تهران دارای چارچوبی اسیبپذیر و ناقص در زمینه عناصر و الزامات مدیریت بحران است و با ارائه راهکارهایی در راستای کاهش
اثرات سوانح, کمک به بهبود فرآیند برنامهریزی و مدیریت بحران شهری برای ارائه بهینه خدمات ایمنی و امداد و نجات نماید.
روش: در تحقیق ابتدا پرسشنامه ۸۲۱۳ طراحی گردید. سپس تاثیر هر یک از ابعاد و موّلفههای کالبدی, اجتماعی, اقتصادی و مدیریتی- نهادی بافتهای
فرسوده شهری در ماتریس مقایسه زوجی توسط کارشناسان و مسئولان مدیریت بحران و بافت فرسوده شهر تهران وزندهی شدند و با استفاده از
نرمافزار 6 ۴۷۵۲۳ وزن هر یک از آنها بهدست آمد.
یافتهها: بعد کالبدی, بیشترین تاثیر را در آسیبپذیری منطقه ۱۲ دارا است. ابعاد اجتماعی, اقتصادی و مدیریتی نهادی نیز به ترتیب بعد از آن
قرار دارند. در راستای کاهش آسیبپذیری منطقه از نظر خطر زلزله میبایست به اقدامات قبل بحران» حین بحران و بعد از بحران نیز توجه داشت.
نتیجه گیری: اقدامات پیشگیرانه از قبیل تقویت ساختمانهای موجود. ایجاد فضاهای باز کافی» تعریض معابرء افزایش پایگاههای پشتیبانی مدیریت
بحران و تشکیل گروههای دوام و اطلاعرسانی وسیع و جامع به ساکنین به قبل از بحران؛ اقدامات مربوط به واکنش اضطراری به حین بحران و طرحهای
مربوط به بازسازی به پس از بحران مربوط میشود.