تاثیر برنامه آموزش توجه مشترک بر کنش‌های اجرایی و تعامل اجتماعی کودکان مبتلا به اوتیسم با کنش‌وری بالا Journal Article

زمینه و هدف: اوتیسم نوعی اختلال عصب­شناختی تحولی است که جبنه‌های مختلف تحول کودک را تحت ‌تاثیر قرار می‌دهد. نارسایی در توجه مشترک یکی از نخستین نشانه­های تشخیص اختلال اوتیسم به حساب می‌آید. پژوهش حاضر با هدف بررسی تاثیر آموزش توجه مشترک بر کنش‌های اجرایی و تعامل اجتماعی در کودکان با اختلال اوتیسم با کنشوری بالا انجام گرفت. روش: طرح پژوهش حاضر، نیمه‌آزمایشی از نوع پیش‌آزمون - پس‌آزمون با گروه گواه بود. نمونه مورد مطالعه شامل 30 نفر از کودکان مبتلا به اوتیسم در دامنه سنی پیش‌دبستانی شهر تهران در سال 1396 بود که به شیوه نمونه‌گیری در دسترس انتخاب و به صورت تصادفی در دو گروه آزمایش و گواه جایدهی شدند.آزمودنی‌های گروه آزمایش به مدت 13 جلسه یک­ساعته، تحت مداخله‌ برنامه آموزش توجه مشترک قرار گرفتند. ابزارهای مورد استفاده در این پژوهش مقیاس نمره‌گذاری اختلال اوتیسم گیلیام (گارس، 1994)، پرسشنامه عصب­شناختی کولیج (کولیج، 2002)، ونیمرخ مهارت­های اجتماعی اسکات بلینی (2007) بودند. یافته‌ها: نتایج تحلیل کوواریانس تک­متغیری نشان داد که بین گروه‌ها در کنش‌های اجرایی تفاوت معنی دار وجود دارد ولی در تعامل اجتماعی تفاوت معنا­دار نیست. نتایج همچنین نشان داد که میانگین گروه آزمایش در کنش‌های اجرایی (06/41) بیشتر از میانگین گروه گواه (93/48) است و در سطح 001/0 معنی دار است. تفاوت بین میانگین گروه آزمایش در تعامل اجتماعی (89/100) با گروه گواه (97/100)، معنادار نبود. نتیجه‌گیری: بر اساس نتایج پژوهش حاضر می­توان نتیجه گرفت که نارسایی در توجه مشترک یکی از ویژگی­های اصلی کودکان مبتلا به اوتیسم است و بهبود این مهارت، سبب تسهیل تحول کوردک در سایر کنش­ها می­شود.