Abstract:
تحلیل و واکاوی جریانهای سیاسی – اجتماعی مؤثر بر شکلگیری موج نوی «سینمای کرد» در دوران اصلاحات، هدف اصلی این مطالعه است. به همین منظور در یک خوانش استنتاجی و به روش تفسیری - تحلیلی در قالب یک تحلیل مقولهبندی با استناد به مدل پیشنهادی محققان که شکل بومیشده نظریههای نوول اسمیت، تری لاول و جُرج هواکو در پیدایی موجهای نو در سینما است، به چگونگی تکوین «فیلم به زبان کردی» بر بستر سینمای روشنفکری ایران پرداخته میشود و سرانجام، شاخصترین عناصر متمایزکننده این جریان از سینمای روشنفکری ایران تحلیل میگردد. این مطالعه نشان میدهد که در نیمه دوم دهه هفتاد شمسی و فراهم شدن شرایط مناسب ساختاری برای تشکیل جنبشهای سینمایی نوظهور، ابتدا «سینمای قومی ایران» و سپس جنبش ساخت فیلم به زبان کردی شکل گرفت که بعدها فیلمسازان این جنبش با برجستهسازی مشخصههای سبکی جدید در فیلمهایشان و نیز روی آوردن به تولید مشترک فیلم با منطقه کردستان عراق و همسویی با جریانهای مشابه در اروپا و ترکیه، توانستند ضمن حفظ مشترکاتی با سینمای ایران خود را از آن متمایز سازند و شرایط لازم برای ایجاد موج نوی «سینمای کرد» را پدیدآورند.
Machine summary:
اين مطالعه نشان مي دهد کـه در نيمه دوم دهه هفتاد شمسي و فراهم شدن شـرايط مناسـب سـاختاري بـراي تـشکيل جنبش هاي سينمايي نوظهور، ابتدا «سينماي قومي ايران » و سپس جنبش ساخت فيلم به زبان کردي شکل گرفت که بعدها فيلم سازان اين جنبش با برجسته سازي مشخـصه هـاي سبکي جديد در فيلم هايشان و نيز روي آوردن به توليد مشترک فيلم با منطقه کردستان عراق و همسويي با جريان هاي مشابه در اروپا و ترکيه ، توانستند ضمن حفظ مشترکاتي با سينماي ايران خود را از آن متمايز سازند و شرايط لازم براي ايجاد موج نـوي «سـينماي کرد» را پديدآورند.
پيشينه تحقيق مطالعات گسترده اي در خصوص شکل گيري موج نو سينما در کشورهاي مختلف و عمدتاً اروپايي انجام شده است (نوول اسميت ، ١٩٩٦؛ پيرسن و سيمپسون ٢٠٠٥؛ نيوپرت ، ٢٠٠٧؛ سلير، ٢٠٠٨) اما اکثر تحليل گران (راودراد و اسدزاده ، ١٣٨٩؛ عبداللهيان و تقي زادگان ١٣٩٠؛ محمدي و رضايي ١٣٩٢؛ ارمکي و فايقي ١٣٩٣) بر اين باورند که عمده ترين دلايل دگرگوني فيلم ها چه به لحاظ شکلي (زيبايي شناسي )١ و چه ازنظر محتوايي حاصل دگرگوني هاي اجتماعي – سياسي در دوره هاي مختلف بوده است .
Claude Chabrol (به تصویر صفحه رجوع شود)شکل شمارة ٢: ارائه مدل براي تبيين چگونگي ظهور يک موج نوي سينمايي (منبع : سينا، ١٣٩٥: ٦٧) زمينه هاي ساختاري با مبنا قرار دادن دو تحول عمده در بافتار کلي جامعه يعني «تغيير دولت » و «برنامه هاي توسعه اقتصادي » مي توان عمده ترين جريانات اصلي در سينماي بعد از انقلاب اسلامي ايران را در سه دوره زماني (جنگ ، بازسازي ، اصلاحات ) دسته بندي کرد.