Abstract:
شعر و ادب سعدی با جنبههای والای انسانی و اخلاقی آن» گنجینة گرانبهاییست که
به فرهنگ و تمدن بشری ارمغان داده شده است. بینش عرفانی سعدی عالیترین
شیوة تفکر انسانیست؛ شیوة تفکری که کمال انسان را در شناخت حقیقت میداند؛
خداوند را مظهر محبت و بخشایش میشناسد و جهان هستی را جلوهگاه زیباییها و
خوبیها میبیند. انسان عارف با مظاهر هستی و جهان وجود.ء در همه حال در صلح
و صفاست. عارف با ایشار عشق و محبت نسبت به همنوع خود و رهایی از
خودپرستی» به سر منزل عشق روحانی میرسد. بر این اساس» در این مقاله کوشیده
شده تا جنبههای مهرورزی و عشق سعدی,ء در آثار اوه مورد بحث و بررسی قرار
گیرد.
Machine summary:
به هیچ یار مده خاطر و به هیچ دیار که بر و بحر فراخ است و آدمی بسیار سعدی پس از نزدیک به چهل سال سیاحت و سفر در سرزمینهای خارج از ایران، با اندوختهای گرانبها از مشاهدات و مطالعات و افزودن علوم و دانش زمان بر آنچه میدانست، در مقام دانشمندی جهاندیده در حدود سال 654 هجری قمری به موطن خود، شیراز، بازگشت و به آفرینش آثار خود پرداخت که از شاهکارهای مسلم زبان و ادب فارسی محسوب میشوند.
سعدی اینک به قدم رفت و به سر باز آمد همچنان با سفر تن به حضر باز آمد تا بدانی که به دل نقطۀ پا برجا بود که چو پرگار بگردید و به سر باز آمد خاک شیراز همیشه گل خوشبوی دهد لاجرم بلبل خوشگوی دگر باز آمد یا در این بیت: خاک شیراز چو دیبای منقش دیدم و آن همه صورت زیبا که بر آن دیبا بود این صاحبدل عاشقپیشه که چندین سال در دانشگاه نظامیه بغداد تحصیل علم کرده، به مقام فقاهت نایل گشته بود، با اینهمه در سراسر آثار منظوم و منثور خود، به کار بستن احسان، فتوت، نیکوکاری، بشردوستی و ایثار عشق و محبت نسبت به همنوع را بر هزار رکعت نماز برتری داده است.
این سیر متعالی عشقی، انسان عاشق و عارف را برای پیوستن به سراپردۀ کمال انسانی آماده میسازد، تا به جهانی برتر و والاتر دست یابد و مجموعۀ مظاهر هستی و جهان وجود را به زیبایی و فریبایی نظاره کند.