خط‌مشی آمایش در بخش کشاورزی؛ نقدهایی از منظر عدالت Journal Article

عرصه‌ی کشاورزی به عنوان یک حوزه علمی همانند دیگر عرصه‌های زندگی اجتماعی نیازمند رویکردهای برنامه‌ریزی مناسبی است ‏که ضمن توجه به مصالح ملی، مبتنی بر نگاه فضایی به ظرفیت‌های منطقه‌ای باشد تا علاوه بر رشد اقتصادی، مانع بروز عدم تعادل‌های ‏منطقه‌ای و بی‌عدالتی گردد؛ چراکه ظهور بی‌عدالتی، موجبات تضعیف قوام اجتماعی را فراهم می‌کند. آمایش سرزمین که از رویکردهای ‏برنامه‌ریزی فضایی است، مدعی توجه به رشد استعدادهای منطقه‌ای و رفع عدم تعادل است. اما در این‌که چه تصوری از عدالت را ‏یدک می‌کشد و اینکه در مبانی خود، از کفایت نظری و عدم ابهام بهره می‌برد، محل سؤال است. پژوهش حاضر، آمایش سرزمین را از ‏منظر عناصر ماهوی عدالت تحلیل کرده و نشان می‌دهد که آمایش، از ابهاماتی نسبت به عدالت رنج می‌برد. بنابراین خط‌مشی گذاران ‏عرصه کشاورزی که دغدغه عدالت دارند، باید نسبت به این ابهامات و سؤالات آگاه باشند. پژوهش حاضر، به روش موردکاوی کیفی، ‏آمایش سرزمین را از منظر عناصر ماهوی عدالت تحلیل کرده و نشان می‌دهد که آمایش، از ابهاماتی نسبت به عدالت رنج می‌برد. ‏بنابراین خط‌مشی گذاران عرصه کشاورزی که دغدغه عدالت دارند، باید نسبت به این ابهامات و سؤالات آگاه باشند.‏

Agriculture as an academic field, like the other majors of social life, needs appropriate planning approaches based on a spatial perspective into regional capacities as much as national interests. Therefore, in addition to economic growth, spatial perspective prohibits regional imbalance and injustice because the emergence of injustice weakens social stability. As one of the approaches in spatial planning, territorial planning considers growth of regional potentials to remove imbalance. But, its perception of justice as well as its theoretical sufficiency and clarity are subject to vagueness. This research, by qualitative research method, analyzes territorial planning from the perspective of essential elements of justice, showing how it suffers from some vagueness about justice. So, agricultural policy-makers should beware of these vague questions concerning justice.