Abstract:
اندیشمندان از همان ابتدای نزول قرآن سعی بر فهم و تفسیر قرآن داشتهاند؛ اما بیتوجهی و گاه نادیده انگاشتن گونههای مختلف روایات تفسیری، آنان را بهدشواری همچون تفسیر به رأی مبتلا کرده است. این نوشتار بهمنظور آشکار کردن جایگاه گونههای روایی در تفسیر و کارآمدی آن به شرح و تبیین اندیشههای علامه طباطبایی و دو تن از شاگردان ایشان یعنی آیتالله جوادی آملی و آیتالله مصباح یزدی با روش توصیفی – تحلیلی پرداخته است. در بخشهایی از تفسیر المیزان و نگاشتههای شاگردان علامه طباطبایی، نخست ممکن است برای برخی چنین شبهه شود که آنان از روش قرآن به قرآن عدول کردهاند؛ اما در بررسیهای صورت گرفته نمایان شد که آنان نهتنها از بنیاد نخستین خویش عدول نکردهاند؛ بالاتر از آن، روایات را بهعنوان مؤید و مفسر قرآن پنداشتهاند و در تفاسیرشان بهخصوص در آیهی 3 سورهی مائده و 33 سورهی احزاب از پنج گونه روایات تفسیری یعنی، أ. روایات بیانگر مصداقهای واژگان و تعابیر قرآنی؛ ب. تبیین مفاد آیات؛ ج. تعیین مصادیق خاص آیات؛ د. تعیین واژگان در جزییات مباحث فقهی؛ ذ. تعیین جایگاه آیه و تناسب آن بهره بردهاند، پس گونههای روایی جایگاهی مولدی دارند، بدین معنا که گونههای روایی مولد و ایجادکنندهی نقشهای روایی در تفسیرند.
Many scholars have tried to interpret the Qur'an in different periods of ancient writing; But neglecting and sometimes overlooking the various types of interpretative narratives has infected them with the issue of interpreting the vote.In order to reveal the position of narrative types in its interpretation and effectiveness, this paper describes and explains the ideas of Allamah Tabatabai and two of his disciples namely Ayatollah Javadi Amoli and Ayatollah Mesbah Yazdi through a descriptive-analytical method. In parts of Al-Mizan's commentary and the writings of Allamah Tabatabai's disciples, it may first be doubted to some that they have diverted from the Koran to the Koran;But it turned out in the surveys that they have not only gone beyond their original foundation; Moreover, they have considered the traditions as confirmatory and interpreter of the Quran, and in their interpretations, especially in verse 3 of the Surah, Ma'ideh and 33 surahs of the Al-Ahzab of five types of narrative traditionsThat is, a. The traditions express the instances of the Qur'anic words and expressions; Explaining the provisions of the verses; C. Determine the specific instances of verses; Definition of the terms in the details of the Shari'a jurisprudential jurisprudence; Determine the position of the verse and its appropriateness Thus, the narrative species have a productive place, that is, productive narrative species create the narrative roles in the interpretation.
Machine summary:
بررسي جايگاه گونه هاي روايي در تفسير از ديدگاه علامه طباطبايي، آيت الله جوادي آملي و آيت الله مصباح يزدي (با تأکيد بر آيۀ ٣ مائده و ٣٣ احزاب ) محمد شريفي استاديار علوم قرآن و حديث ، دانشگاه مازندران ، بابلسر، ايران بابک حيدري هاديان دانشجوي کارشناسي ارشد علوم قرآن و حديث ، دانشگاه مازندران ، بابلسر، ايران (تاريخ دريافت : ١٣٩٧/١٢/٠١؛ تاريخ پذيرش : ١٣٩٨/٠٣/٠١) چکيده انديشمندان از همان ابتداي نزول قرآن سعي بر فهم و تفسير قرآن داشته اند، اما بـي تـوجهي و گـاه ناديده انگاشتن گونه هاي مختلف روايات تفسيري ، آنان را بـه دشـواري همچـون تفسـير بـه رأي مبـتلا کرده است .
در بخـش هـايي از تفسـير الميـزان و نگاشته هاي شاگردان علامه طباطبايي، نخست ممکن است براي برخي چنـين شـبهه شـود کـه آنـان از روش قرآن به قرآن عدول کرده اند، اما در بررسي هاي صورت گرفته نمايان شد که آنان نه تنها از بنيـاد نخستين خويش عدول نکرده اند، بلکه بالاتر از آن ، روايات را به عنوان مؤيد و مفسر قرآن پنداشـته انـد و در تفاسير خود، به ويژه در آيۀ ٣ سورة مائده و ٣٣ سورة احزاب از پنج گونه روايات تفسـيري يعنـي ، الف ) روايات بيانگر مصداق هاي واژگان و تعـابير قرآنـي ، ب ) تبيـين مفـاد آيـات ، ج ) تعيـين مصـاديق خاص آيات ، د) تعيين واژگان در جزئيـات مباحـث فقهـي ، ذ) تعيـين جايگـاه آيـه و تناسـب آن بهـره برده اند.