زبانِ ادبی و بلاغی رنگ در ارتباطاتِ غیرِ کلامی، در شاهنامه فردوسی Journal Article

در ادبیات پارسی، زبانِ دوم و البته، زبانِ‌گیرا و نافذِ شعرا و نویسندگان، زبانِ رنگ‌هاست. زبانِ رنگ‌ها، زبانِ بیانِ احساساتِ درونی است. شعرا و نویسندگان از دیرباز تاکنون، در ارتباطاتِ غیرِ کلامی، برای تأثیرِ زیاد اندیشه‌ها و احساسات خود بر مخاطب، چاشنی رنگ بر آن می‌افزودند و با زبانِ رنگ، با آنان سخن می‌گفتند. در شادی‌ها، غم‌ها، آرمان‌های دست‌نیافتنی، ناامیدی‌ها و... طیفی از رنگ‌ها را انتخاب می‌کردند. یکی از شعرایی که دیوان اشعارش، مملوّ از زبانِ رنگ‌هاست، فردوسی است. نقشِ رنگ و اشیاء و اجسام رنگین، در حماسه فردوسی از نقش‌های غیرِ قابلِ‌ انکار است. دست آوردهای این پژوهش نشان می‌دهد که رنگ‌ها در شاهنامه، زبانِ دوم و گویای فردوسی است. فردوسی، از رنگ‌ها و زبانِ رنگ‌ها در القاء اندیشه‌های خود، در عالمِ ارتباطات غیرِ کلامی، نهایتِ بهره را می‌برد. او با رنگ و عبارات، ترکیبات و کنایاتِ ادبی برساخته از رنگ، حالاتِ روحی افراد را به تصویر می‌کشد و فضای زیبا و رنگارنگ جنگ و نبرد را بیان می‌کند. فردوسی با این زبان، احساس و عواطفِ درونی خود را در یک برون‌فکنی روان شناسانه می‌نمایانند. بسیاری از ترکیبات و عبارات و کنایاتِ شاهنامه با بهره‌گیری از رنگ، شکل گرفته‌اند و زبانِ رنگ، یکی از زبان‌های فردوسی در ارتباطات غیرِ کلامی به حساب می‌آید.