کلاسیکی ادیپ وار، بدون قهرمان و لحظات مناسب: درباره نمایش هفت کردار نوشته و کار هرمز هدایت تئاتر شهر سالن اصلی Introduction and review

"اما تفاوت‌ اساسی آن با آثار کلاسیک در نوع قهرمان‌پروری است،اما در هفت‌ کردار با یک قهرمان مشخص روبرو نیستیم،قهرمان اصلی اثر در دقایق‌ اول نمایش کشته می‌شود و جانشین‌ او هم با تمام میل و جستجوگریش‌ نمی‌تواند برای ما حکم یک قهرمان با تعاریف کلاسیک را پیدا کند،هرچند سرنوشت او بعد از کشف حقیقت‌ همچون سرنوشت قهرمان اولیه اثر است،اما به دلیل رابطه نه‌چندان‌ مستقیم او با گروه اصلی نمایش‌ (جابجائی دختر و پسر دو سردار در حال جنگ)حضور قهرمان گونه‌ای‌ پیدا نمی‌کند. آنچه هم که به وسیله‌ این زبان بیان می‌شود کاربردی‌ کلاسیک‌گونه دارد،هدایت در بسیاری از دیالوگ‌های نمایش‌اش به‌ یادگار گذاشتن جملات قصار در ذهن‌ تماشاگرش را فراموش نمی‌کند،او توسط قهرمانان مثبت و قابل تقدیر اثرش و گفته‌های آنها انتقال مفهوم از جزء به کل و از کل به جزء را مورد استفاده قرار می‌دهد"هفت کردار"را که من خیلی ادیپ‌وار می‌بینم ظرفیت‌ تکامل و اندازه شایسته‌تر قرار گرفتن‌ را دارد."