باز آفرینی خویشتن: مواجهه‌ای فلسفی با تاریخ‌نگاری هویت فرهنگی Journal Article

این مقاله تلاش کرده است تا از طریق به پرسش کشیدن تاریخنگاری هویت فرهنگی نشان دهد که هویّت، سه سطح به هم پیوسته دارد: فردی، ملّی (با شاخصة فرهنگی در دنیای امروز) و انسانی. در سطح نخست، فرد باید بتواند شمرده شود و شمرده شدن او به این است که از آزادی ذهن و عمل و اراده برخوردار باشد. پس از این رو نخست باید در مقیاس فلسفی، مسئلۀ ذهن بنیادی (Subjectivity) یا خودمختاری – خودگردانی (Autonomy) انسان را به نحوی که جامع امکان خود رهبری او و مانع ادعای خدایی داشتن او گردد، حل کرد. در سطح دوم ملت باید شمرده شود. شمرده شدن با خود شماری در درون مرزهای هویّتی متفاوت است. در اوّلی، فرد یا ملّت به دلیل حرفی که برای گفتن دارد و افزوده‌ای که می‌تواند بر تمدن بشری داشته باشد و نقشی که می‌تواند در چند ساحتی کردن انسان مدرن داشته باشد، شمرده می‌شود و در دومی به دلیل فقدان همه آنچه گفته شد، مدام خود را تکرار می‌کند، مدام به گذشته‌اش پناه می‌برد و از تمدنهایی که پدرانش ساخته‌اند حرف می‌زند، غافل از اینکه اینها دیگر شمرده نمی‌شوند! مقاله از تلقی‌ای از هویت ملی- فرهنگی دفاع کرده است که این نه همانی ملی – فرهنگی را در پیوند با این همانی انسانی قرار می‌دهد ومانع انحراف هویت به یکی از دو بیراهه‌های نسبی گرایی فرهنگی یا همه شمولی فرهنگ جهانی می‌شود. فرایندی که در این مقاله، سطح سوم هویت دانسته شده است.

In addressing identity, many commentators have primarily focused on three types of associations: by land (shared history, geography, state); by blood (shared ethnicity, race); and/or by culture (shared language, religion, arts, and sciences). To discuss identity from these perspectives, however, would be a redundant and uninspiring exercise. Such self-affirmation fails to take into account the crisis that is responsible for the existent tension around issues of identity. In this paper, therefore, I will make a case that traditional understandings which seek monotheism and homogeneity lead, at best, to a celebration of cultural and civilizational legacies of the past. In this paper, the idea of identity assumes, firstly, individuals whose sovereignty and autonomy are respected and protected, and secondly, nations who have engaged in self-examination have made distinct contributions culturally and have been given recognition. In the absence of these two conditions, any claim about a common human identity, human civilization, or globalization is a disguise for reviving the grandeur and splendor of old empires. To talk about identity and recognition is to talk about all of humanity. It means talking about those who have been excluded from participating in building a common future for humanity. Identity suggests an active process of representation; a process through which identity constantly changes by reinventing itself. Identity, then, really means the reinvention of identity, not holding it captive to history or a cultural past.

Cornel West تاریخ نگری و تاریخ نگاری ، سال ٢٩، شماره ٢٣، بهار و تابستان ٩٨ / ٢٥٧ دو گرایش عمدة تاریخ باور و ماهیت بـاور اشـاره مـی کنـد و بـدین طریـق نـشان مـی دهـد کـه برداشت های سنتی از هویت که دغدغة اصلی شان حفظ یا ایجاد حـس انـسجام و یکپـارچگی است ، حداکثر به اعاده و بزرگداشت بنیادهای فرهنگی و تمـدنی پیـشین مـی انجامـد و گرچـه می تواند ارزش عالمانة تاریخی داشته باشد، نمی تواند راهی برای برون رفـت از بحـران هویـت نشان دهد. با چنین دیدی ، کسی که در دنیای جدید، از هویت سخن می گوید به واقع از جهـانی شـدن به عنوان یک فرایند طبیعی و به عنـوان آرمـانی سـخن مـی گویـد کـه از دیـن و فلـسفه شـروع شده است و همچنان در سطح جهانی هم حامیانی دارد و کسی که با آن مخالفت می کند، عمـلاً به سیاست های فرهنگی ماهیت گرایانه که به نام جهانی شدن طراحـی شـده اسـت ، سـر سـپرده است و ازاین رو نمی تواند شمرده شود. Personal identity تاریخ نگری و تاریخ نگاری ، سال ٢٩، شماره ٢٣، بهار و تابستان ٩٨ / ٢٦٣ (١٩٩٤:١٤٣ ,Larrain) این رویکرد خود به نوعی متأثر از تعریف فرهنگ به عنوان امـری خلاقـه است و هیچ نوع هویت مدرن فردی و فرهنگی را بدون اساس قراردادن انسان به عنوان ذهنیتی خودبنیاد که می تواند هستی را شناسایی کند، به رسمیت نمی شناسـد.