Abstract:
هدف پژوهش، بررسی اثربخشی درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد، بر تابآوری و نگرشهای ناکارآمد زنان مبتلا به اماس شهر تهران بود. روش پژوهش آزمایشی با پیشآزمون و پسآزمون و جامعة آماری این پژوهش، همة زنان مبتلا به اماس با نگرش ناکارآمد بالا و تابآوری پایین که در سال 1396 به بخش بیماران سرپایی کهریزک مراجعه داشتند بود. روش نمونهگیری هدفمند بود. ابزارهای پژوهش شامل پرسشنامة تابآوری (,2003 Cooner & Davidson) و پرسشنامة نگرش ناکارآمد داس، (Waisman & Beck, 1997) بود. آزمودنیها بهطور تصادفی به دو گروه آزمایش و کنترل تقسیم شدند. گروه آزمایش با 8 جلسة 90 دقیقهای رواندرمانی اکت قرار گرفت؛ اما گروه کنترل مداخلهای دریافت نکرد. دادهها با استفاده از تحلیل کوواریانس چند متغیری (مانکوآ) تجزیهوتحلیل شدند. یافتهها نشاندهندة تفاوت معنادار (000/0 p<) در گروه آزمایش بعد از اجرای رواندرمانی بود. نتایج نشاندهندة تأثیر درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد در افزایش تابآوری 001/0>p) و کاهش نگرشهای ناکارآمد (001/0>p) زنان مبتلا به اماس بودند.
The aim of this study was to investigate the effectiveness of acceptance and commitment therapy on the resilience and dysfunctional attitudes of women with MS in Tehran. The research method was pre-test and post-test and the statistical population of this study was all women with MS with high dysfunctional attitude and low resiliency referred to the department of ambulatory patients in Kahrizak in 2017. The sampling method was purposive. Research tools included Conner and Davidson Resiliency Questionnaire (2003) and Dys, Weisman & Beck Dysfunctional Attitude Questionnaire (1997).Subjects were randomly divided into two experimental and control groups. the experimental group underwent 8 sessions of 90 minutes of psychotherapy. But the control group received no intervention. Data were analyzed using multivariate analysis of covariance (MANCOVA). The results showed a significant difference (p <0.000) in the experimental group after the implementation of psychotherapy. The results showed the effect of acceptance and commitment therapy on increasing resilience and reducing inefficient attitudes of MS patients.
Machine summary:
بررسی تأثیر درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد (ACT)، بر تابآوری و نگرشهای ناکارآمد زنان مبتلا به اماس شهر تهران زینب کاویانی دانشجوی دکتری، گروه روانشناسی، واحد اهواز، دانشگاه آزاد اسلامی، اهواز، ایران.
علاوه بر این درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد جایگاه مناسبی در بهبود مشکلات روانپزشکی ناشی از بیماریهای جسمی پیدا کرده است (A-tjak, Davis, Morina, Powers, Smits, & Emmelkamp, 2015)، نتایج مطالعات اخیر نیز بیانگر تأثیر درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد بر هیجانات منفی، افسردگی، استرس و اضطراب ادراکشده در بیماران مبتلا به اماس بوده است (Zavari Zareh & Ebrahimi, 2016).
در تأیید مطالب ارائه شده پژوهشهایی صورت گرفته که بهطور خلاصه به نتایج آن میپردازیم: (Farahani & Heidari, 2018)، طبق تحقیقات انجام شده به این نتیجه رسیدند که درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد باعث کاهش اضطراب، افزایش تابآوری و بهبود کیفیت زندگی افراد مبتلا به اماس میشود.
در پژوهشی دیگر (Sheiday Aghdam, Shamsedini, Abbasi, Yusefi, Abdollahi & MoradiJo, 2014)، دریافتند که درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد بر کاهش افکار ناکارآمد و پریشانی بیماران مبتلا به اماس مؤثر است.
بحث و نتیجهگیری هدف این پژوهش بررسی اثربخشی درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد بر نگرشهای ناکارآمد و تابآوری زنان مبتلا به اماس بود.
نتایج فرضیة دوم نشان داد درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد باعث کاهش نگرش ناکارآمد زنان مبتلا به اماس میشود (جدول 4).
در پژوهش این پژوهشگران نشان داده شد که درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد باعث کاهش نگرشهای ناکارآمد میشود.