Abstract:
هدف از پژوهش حاضر، بررسی تاثیر هشت هفته تمرین ایروبیک برعلائم خودآزاری دختران نوجوان است. روش تحقیق حاضر با ماهیت کاربردی است و از نوع نیمه تجربی با پیش آزمون-پس آزمون و گروه کنترل میباشد که دادههای آن بهصورت میدانی جمعآوری شد. جامعه آماری پژوهش شامل تمام دانشآموزان نوجوان دختر پایه نهم شهر کرج در نیمه اول سال 1397 است. از میان آنها 30 دانشآموز دارای علائم خودآزاری بالا و سابقه خودآزاری (با همکاری محقق، مشاوران و معلمان مدارس) از 3 مدرسه منتخب یکی از شهرهای استان، بهصورت نمونه در دسترس و هدفمند انتخاب شده و بهطور تصادفی در دو گروه آزمایش (15 نفر) و کنترل (15 نفر) قرار گرفتند. در این مطالعه از برگه اطلاعات شخصی و سیاهه 22 گویهای آسیب به خود "شی" (SHI) بهعنوان ابزار استفاده شد. گروه آزمایش به مدت 8 هفته، هر هفته 3 جلسه و هر جلسه یک ساعت، مطابق پروتکل تمرینهای هوازی، تحت تمرین قرار گرفت. نتایج تجزیهوتحلیل واریانس 2عاملی نشان داد، هشت هفته ورزش ایروبیک بر میزان خودآزاری دختران نوجوان تاثیر معناداری ندارد (153/ 0=p)، اما به کاهش معنادار دفعات خودآزاری دختران نوجوان منجر شد (010/ 0=p). بنابراین نتیجه میگیریم، برای پیشگیری و کاهش دفعات خودآزاری دانشآموزان دختر نوجوان میتوان از تمرینهای هوازی استفاده کرد.
The purpose of this study was to examine the effect of eight weeks of aerobic exercise on self-harm symptoms in adolescent girls The method of the present study is applied in nature and is quasi-experimental with pretest-posttest and control group, the data of which were collected in the field The statistical population of the study includes all ninth grade female students in the first half of 2018. Among them Thirty female adolescent student who had high symptoms of self-harm and a history of self-harm (with the cooperation of researchers, counselors and school teachers) from 3 selected schools in one of the cities of the province, were selected as a convenience and purposive sample and the subjects were randomly divided into two experimental (15 people) and control groups (15 people). The instrument was included a demographic questionnaire, a 22-item self-harm inventory (Shi) (Sansone, Wiederman 1998). The experimental group participated in the aerobic exercise protocol for 8 weeks (three 1-hour sessions per week). The results of two-way analysis of variance showed that eight weeks of aerobic exercise had no significant effect on self-harm in adolescent girls (P=0.153). However, it led to a significant reduction in the number of adolescent girls’ self-harm (P=0.010). Therefore, we conclude that aerobic exercise can be reduce the frequency and prevention of occurrence self-harm in adolescent girls.
Machine summary:
رفتارهاي خودآزاري بيشتر به صورت خودزني ، خودسوزي ، تنبيه خود و مصرف بيش ازحد مواد مخدر، در دوران نوجواني در جمعيت هاي غيرباليني، باليني و بزهکار به نسبت شايع بوده و ممکن است پيامدهاي مهلکي مانند خودکشي و مرگ به همراه داشته باشد (خاني پور، شوشتري ، برجعلي ، گلزاري و فلسفي نژاد، ١٣٩٢).
همچنين رزاق زاده (١٣٩٥)، در پژوهشي با عنوان «تأثير تمرين هاي ايروبيک و يک دوره ي کاهش استرس مبتني بر بهوشياري ١ (MBSR) بر اضطراب بدني - اجتماعي و اختلال خوردن در بين دختران »، اثر معناداري مشاهده نکرد.
همچنين در تحقيق ديگري که روي کودکان مبتلا به اختلالات رفتاري درون ريز با استفاده از تمرين هاي ايروبيک انجام گرفت ، تفاوت معناداري در ميزان استرس ، اضطراب و افسردگي اين کودکان مشاهده شد (روحبخش ، آئيني و صبحي قراملکي ، ١٣٩٧).
نتايج تحقيق حاضر با نتايج مطالعات بهادري (١٣٩٦)، در تأثير آموزش پذيرش و تعهد بر خودانتقادي و شايستگي در دانش آموزان داراي تجربه ي خودآزاري ؛ بون (٢٠١٥)، در بررسي فعاليت هاي بدني بر خودآزاري نوجوانان ؛ گشول ، کرمي و خوشکلام (١٣٩٣)، در جهت کنترل علائم خودآزاري با تأکيد بر لزوم کسب مهارت تنظيم احساسات ؛ جانسون (٢٠١٩) و براش وود (٢٠١٩)، در اثربخشي موسيقي درماني بر رفتارهاي کليشه اي ، رفتارهاي آسيب به خود و رفتارهاي پرخاشگرانه ي کودکان اُتيستيک و با تحقيق روحبخش ، آييني و قراملکي (١٣٩٧) و زارعيان و رحمتي (١٣٩٣)، در تأثير تمرين هاي ايروبيک و يک دوره ي کاهش استرس مبتني بر بهوشياري (MBSR) بر اضطراب بدني - اجتماعي ، کاهش اضطراب و افسردگي و افزايش کيفيت زندگي ، هم سو بودند.