Abstract:
هدف پژوهش حاضر، تحلیل چگونگی تربیت شهروندی در بستر آموزش دانش تاریخ است. برای دستیابی به این هدف، از رویکرد توصیفی- تحلیلی و روش پژوهش َاسنادی- کتابخانهای، بهره برده شد. یافتههای این پژوهش در دو بخش و در پاسخ به دو سوال بود: نخست اینکه آموزش تاریخ، به عنوان یکی از راههای تربیت شهروندی و در کنار سایر امور، در زمانهی کنونی، باعث تربیت شهروندانی با این ویژگیها خواهد بود: واقعگرا، چندجانبهنگر، صبور، تحلیلگر، پرسشگر، اهل تردید، اهل تعامل، اخلاق محور، آمادهی تغییر عقاید خود، منتقد، استدلالخواه و استدلالآور، دقیق و ریزبین، اهل منطق. دوم: آموزش دانش تاریخ،در دانشگاهها و موسسات آموزش رسمی، دارای آچالشهایی است مانند: متن گریزی، عدم ایجاد فهم تاریخی در متربی، تعصبگرایی در متون تاریخی، گریز از آموزش فلسفهی تاریخ. از اینرو، پیشنهاد میشود که آموزش درس تاریخ در مدارس در تمامی رشتهها، علاوه بر افزایش کمّی، مورد بازنگری کامل و مجدد قرار گیرد، روشهای علمی و آکادمیک تاریخ خوانی و تاریخ نویسی مورد توجه قرار گیرند، آشنایی با کتب تاریخی دست اول و تعامل با مورخین مشهور کشوری و جهانی، تمرکز بر تحلیل منطقی روابط تاریخی، کاربریسازی دانش تاریخ در زندگی متربیان مورد توجه بیشتر نظام آموزشی کشور قرار گیرد.
The purpose of this study is to analyze how to educate citizens in the context
of history education. To achieve this goal, descriptive-analytical approach and documentary-library
research method were used. The findings of this study were in two parts and in response to two
questions: First, that teaching history, as one of the ways of citizenship education and among
other things, in the present time, will train citizens with these characteristics: realistic,
multifaceted, patient Analyst, questioner, skeptical, interactive, ethical, ready to change his
mind, critic, argumentative and reasoning, accurate and meticulous, and logical. Second: The
teaching of history, in this direction, in universities and formal education institutions, has
disadvantages and obstacles, such as avoidance of text, lack of historical understanding in the
student, bigotry in historical texts, avoidance of teaching philosophy of history, etc. Therefore,
it is suggested that history teaching in schools in all disciplines, in addition to quantitative
increase be completely revised. Scientific and academic methods of reading history and
historiography should be considered. Familiarity with first-hand history books and interaction with
famous national and world historians, focus on the logical analysis of historical relations, the
application of history knowledge in the lives of trainees, and so on should be given more
attention by the country's
educational system.
Machine summary:
com@somayehsharifi٣٤٨ مجدد قرار گيرد، روش هاي علمي و آکادميک تاريخ خواني و تاريخ نويسي مورد توجه قرار گيرند، آشنايي با کتب تاريخي دست اول و تعامل با مـورخين مشـهور کشـوري و جهـاني، تمرکز بر تحليل منطقي روابط تاريخي، کاربريسازي دانش تـاريخ در زنـدگي متربيـان و....
٤. سرانجام در مقاله اي با عنوان : «اهميت و ضرورت پرداخت معرفت شناسانه به تاريخ » نوشتۀ سعيد موسوي سياني، (١٣٩٤)، نتايج به دست آمده حاکي از ايـن اسـت کـه در ايـن پژوهش اين پرسش مطرح مـيشـود کـه پـژوهش هـاي معرفـت شناسـانه پيرامـون تـاريخ پاسخگوي چه نيازي هستند؟ در پاسخ بايسـت گفـت کـه کارکردهـاي فـردي و اجتمـاعي تاريخ ، به ويژه نقش تاريخ در حمايت معرفتـي از پـاراديم هـاي رقيـب در جوامـع انسـاني، زمينه ساز اهميت يافتن طرح پرسش از اعتبارگزاره هاي تاريخي اسـت .
براي دستيابي به اين نوع از تربيت شهروندي، چه موانع ، مشکلات و آسيب هـايي بـر آموزش دانش تاريخ در مدارس و مراکز آموزشي و دانشگاهي، مترتب است ؟ به بيان ديگـر، آموزش تاريخ به عنوان يکي از منابع آموزشي براي تربيت شهروندي در زمانـه کنـوني مـا، چگونه نتايجي در اين زمينه حاصل خواهد کرد و موانع مترتـب بـرآن را چگونـه مـيتـوان تحليل نمود؟ براي پاسخ گويي به اين سؤالات ، در دو بخش ، گام بر خواهيم داشت .
در اينجا ابتدا و در جدول شماره ٢ برخي از شيوه هـاي آمـوزش بـه طـور کلـي و سپس و در ادامه به طور خاص به روش هاي آموزش تاريخ ، پرداخته خواهد شد.