Abstract:
تاریخ بشر همواره شاهد تقابل دو جریان حق و باطل بوده و خواهد بود. در یک سوی این دو جریان، خوبیها نمود پیدا میکند و در سوی دیگر، بدیها ظهور مینماید. حاملان جریان اول، انبیا و اولیا هستند که طلایهدار دینداری، عدالت، معنویت، و ستمستیزیاند؛ و حاملان جریان دوم، حاکمان ظالم و سلطهطلبی همچون فرعونها و نمرودها، پرچمدار دینستیزی، ظلم و جنایت. این دو جریان، دو حادثه نیستند، بلکه دو فرهنگند. فرهنگ الهی و فرهنگ جاهلی. این دو جریان از زمان آدم آغاز شده است و امام حسین ع راه انبیا را ادامه داده است؛ از این رو، در زیارت وارث میخوانیم: «السَّلامُ عَلَیکَ یا وارِثَ آدَمَ صَفوَةِ اللهِ، السَّلامُ عَلَیکَ یا وارِثَ نوحٍ نَبى اللهِ...». در مقابل، یزید ادامهدهندۀ راه قابیل، فرعون و نمرود است. اگر گفتهاند که هر روز عاشورا و هر سرزمینی کربلاست، بدین معناست که نبرد حق و باطل، در هر زمان و مکان ادامه دارد و هر جنگی بین روشنایی و تاریکی، نسخۀ مکرّر عاشوراست.
Machine summary:
تقابل بدین معنا در کربلا شکل گرفت؛ زیرا در یک طرف، امام و یاران ایشان قرار داشتند که برای دین، معنویت، عدالت وانسانیت مبارزه میکردند؛ و در طرف دیگر، یزید و یزیدیان که جز برای رسیدن به قدرت و دنیا به هیچ چیز دیگری فکر نمیکردند.
1 یاران امام نیز چنین هدفی را دنبال میکردند؛ چنانکه زهیر بن قین در شب عاشورا گفت: «به خدا سوگند دوست دارم کشته شوم و زنده شوم، باز کشته شوم و این کار هزار بار صورت گیرد، تا بتوانم با جان خود از جان تو و جان جوانان خاندانت دفاع کنم.
اهلبیت مقدم کردند؛ زیرا على( فرموده بود: «وَ إِذَا نَزَلَتْ نَازِلَةٌ فَاجْعَلُوا أَنْفُسَكُمْ دُونَ دِینِكُمْ؛ 1 هنگامى كه حادثهاى پیش آمد (كه دین یا جان شما را تهدید مىكند) جان خویش را فدای دینتان كنید!» 2 شهادت امام حسین( و یاران پاكبازش، به احیاى مكتب محمّدى( كمک كرد و خون اباعبداللَّه( درخت اسلام را آبیارى کرد و به رشد و بیدارى مسلمانان انجامید: «وَ بَذَلَ مُهْجَتَهُ فِیكَ لِیَسْتَنْقِذَ عِبَادَكَ مِنَ الْجَهَالَةِ وَ حَیْرَةِ الضَّلَالَةِ»؛ 3 {مراجعه شود به فایل جدول الحاقی} وقتی آیتالله العظمی سیدعبدالهادی شیرازی میخواستند نماز بخوانند، قبل از گفتن «الله اکبر» اذان و اقامه، سلامی به سیدالشهدا میدادند: «السلام علیک یا اباعبدالله».
4 یکی از سخنرانان میگفت در محضر آیتالله العظمی میلانی( بودم، موقع روضه شد، شعر معروفی را میخواندم که دربارۀ امام حسین است؛ رسیدم به این بیت: {مراجعه شود به فایل جدول الحاقی} شیخ کلینی، کافی، ج2، ص215.