Abstract:
مشکلات و بحران های زیست محیطی در جهان و پیامدهای بلندمدت موضوعات زیست محیطی در زندگی انسانها، باعث شده است تا توجه به مسایل و مشکلات زیست محیطی بیشتر شده و تلاش در جهت پی بردن به عواقب نامطلوب آن، انسانها را برآن داشته تا به دنبال یافتن راه حل برای مسایل و مشکلات زیست محیطی باشند. توسعه پایدار به طور گسترده به عنوان درمانی طوالنی مدت برای برخی از چالشهای جدی کشورهای در حال توسعه مورد بحث قرار گرفته است. راه حل واقعی کاستن از مشکلات و مسایل محیط زیست را باید در کنشها و فعالیت های انسانی و رفتارهای مرتبط به آن را جستجو کرد. یکی از مهمترین ارکان مربوط به منابع انسانی که نقش اساسی در توسعه متوازن اقتصادی، اجتماعی، فرهنگی و زیست محیطی دارد، آموزش می باشد.
Machine summary:
(2014, Al-Roubaie &Alvi ) توسعه پایدار الزاماً باید از مجرای نیروی انسانی بگذرد، از سوی دیگر یکی از مهمترین ارکان مربوط به منابع انسانی که نقش اساسی در توسعه متوازن اقتصادی، اجتماعی، فرهنگی و زیست محیطی دارد، آموزش می باشد(محمدی و همکاران1395).
مفهوم پایداری، در قالب انگاره های جدید برای رفع کاستی هایی همچون استفاده گسترده و بیش از حد جهان صنعتی از منابع طبیعی تجدیدناپذیر، آلودگی بیش از حد محیط زیست، مشکلات ناشی از مواد زائد صنایع، مهاجرت بی رویه روستاییان به شهرها، و ایجاد نظامهای تولیدی ناپایدار در انگاره های قدیم توسعه شکل گرفت(حسن زاده فرجود و همکاران،1395).
براي دستیابی به عدالت محیطی و توسعه پایدار لازم است تا مانع از تخریب بی رویه محیط زیست شد و به این شکل مانع از ناپایداري حیات در کره زمین شد.
(Kopnina,2011) بابا زاده و همکاران(1391) بیان می کنند که آموزش محیط زیست برمبنای تفکر سیستمی و اصول علوم بین رشته ایی، آموزش را با محیط زیست به عنوان بستر زندگی انسان پیوند داده است و در پی ایجاد بینش مطلوب، ارزش و آگاهی و علایق در مورد محیط زیست است به طوریکه آن را نگهداری و به منظور ادامه حیات انسان های موجود در حال و آینده توسعه دهد.
آموزش برپایه توسعه پایدار، اجرای برنامه هایی است که از نظر محلی مرتبط و از نظر فرهنگی متناسب هستند و ریشه اصلی پیدایش آن را می توان به کنفرانس بین دولتی نسبت داد که توسط یونسکو در سال 1968 با هدف آشتی محیط زیست و توسعه بر گزارشد و منجر به تدوین برنامه انسان و بیوسفر گردید(کریمی و همکاران،1391).