Abstract:
پژوهش حاضر به منظور بررسی اثربخشی برنامه همکاری خانه و مدرسه بر خودکارآمدی تربیتی، عمومی و اجتماعی والدین دانش آموزان پایه اول ابتدایی مدارس دولتی شهر تبریز انجام شده است. طرح پژوهش بر پایۀ پژوهشهای نیمهتجربی از نوع پیشآزمون – پسآزمون با گروه گواه استوار است. جامعۀ آماری پژوهش شامل تمام خانوادههای دانش آموزان پایه اول ابتدایی شهر تبریز بود که در سال تحصیلی 98-1397 در مدارس دولتی مشغول به تحصیل بودند. با توجه به مداخله ای بودن پژوهش و اهمیت رضایت شرکتکنندگان، برای انتخاب نمونه آماری از روش نمونهگیری غیر تصادفی هدفمند استفاده شد، سپس، نمونه ای شامل 40 خانواده انتخاب و در دو گروه (20 خانواده گروه آزمایش و 20 خانواده گروه کنترل) قرار داده شدند. برنامه همکاری خانه و مدرسه به مدت 8 جلسه 2 و نیم ساعته (هر هفته یک جلسه) برای گروه آزمایش اجرا شد. در این مدت هیچ برنامه ای برای گروه کنترل اجرا نشد. دادههای هر دو گروه با استفاده از آزمون تحلیل کوواریانس تجزیه و تحلیل شدند. نتایج نشان داد که خودکارآمدی تربیتی، عمومی و اجتماعی گروه آزمایش نسبت به گروه گواه به طور قابل ملاحظهای تغییر یافته است و در جهت مثبت افزایش معنادار نشان میدهد (0/05>p). با توجه به نتیجۀ مداخلۀ ارائه شده، نتایج حاکی از آن است که شرکت در برنامه همکاری خانه و مدرسه میتواند میزان خودکارآمدی تربیتی، عمومی و اجتماعی والدین را افزایش دهد.
The purpose of this research was to examine the effects of Families and Schools Together Program (FAST) on social, general and parenting self-efficacy of first graders’ parents in Tabriz. This quasi-experimental study had a pretest-posttest control group design. The statistical population of the study consisted of the parents of all first graders enrolled in public schools in Tabriz in 2018-19 school year. For the purpose of sampling, purposive sampling method was utilized and 40 families were selected. These families were assigned to an experimental (20 families) and a control group (20 families). During the study, the experimental group took part in the Families and Schools Together Program for eight 2.5-hour sessions and the control group did not receive any intervention. The analysis of covariance showed that the experimental group’s social, general and parenting self-efficacy increased dramatically (p
Machine summary:
Scholz, Doña, Sud & Schwarzer 8.
به عکس ، شواهد قوي حاکي از ارتباط مثبت ميان احساس خودکارآمدي بيشتر والدين و شايستگي آنان در تربيت مؤثر و نتايج بهتر کودکان است ، به گونه اي که خودکارآمدي مادران به افزايش حساسيت ، گرمي و پاسخگويي به فرزندان ميانجامد (کارلس ، ملوين ، تونگ و نيومن ٥، ٢٠١٥) که اين امر از عوامل محافظتي عليه شروع مشکلات کودکان و نوجوانان به شمار ميرود (پيج ، ويلهلم ، گمبل و کارد٦، ٢٠١٠).
Carless, Melvin, Tonge & Newman 6.
Page, Wilhelm, Gamble & Card 7.
Wittkowski, Garrett, Calam & Weisberg 6.
Fan, Meng, Gao, Lopez & Liu 8.
1. Crozier, Rokutani, Russett, Godwin & Banks 2.
بحث و نتيجه گيري پژوهش حاضر با هدف بررسي اثربخشي برنامه همکاري خانه و مدرسه بر خودکارآمدي تربيتي، عمومي و اجتماعي والدين دانش آموزان پايه اول ابتدايي شهر تبريز انجام شده است .
اولين فرضيه پژوهش حاضر اين بود که شرکت در برنامه همکاري خانه و مدرسه ، خودکارآمدي تربيتي والدين را افزايش ميدهد.
دومين فرضيه پژوهش اين بود که شرکت در برنامه همکاري خانه و مدرسه ، خودکارآمدي عمومي والدين را افزايش ميدهد.
سومين فرضيه پژوهش اين بود که شرکت در برنامه همکاري خانه و مدرسه ، خودکارآمدي اجتماعي والدين را افزايش ميدهد.
نتايج آزمون اين فرض بيانگر تأثير معنادار برنامه همکاري خانه و مدرسه بر خودکارآمدي اجتماعي والدين بود.
The social psychology of self-efficacy.