Abstract:
تعامل و تقابل نخبگان سیاسی و روشنفکران نقش مؤثری در توسعه فرهنگ سیاسی جامعه دارد. تعامل و همسویی میان نخبگان سیاسی و روشنفکران و رشد نقادانه گفتمان روشنفکری و بهرهگیری نخبگان سیاسی از ایدههای روشنفکران یکی از مشخصههای دموکراسیها به شمار میرود. این در حالی است که در ایران پس از انقلاب اسلامی، عمدتاً روابط نخبگان سیاسی و روشنفکران دارای چالشهای فراوانی بوده است و همین امر نیز توسعه فرهنگ سیاسی را تحت تأثیر قرار داده است. این مقاله با طرح این سؤال که روابط نخبگان سیاسی حاکم پس از انقلاب اسلامی از چه راههایی بر روند توسعه فرهنگ سیاسی اثر گذاشته است، درصدد بررسی آسیبشناسانه روابط نخبگان سیاسی و روشنفکران است تا از این طریق راهی برای بهبود و توسعه فرهنگ سیاسی در چارچوب گفتمان انقلاب اسلامی پیدا کند. به زعم این مقاله، عدم درک روشنفکران از ارزشهای بومی و سنتی جامعه ایرانی و در سوی مقابل، عدم تمایل نخبگان سیاسی به ورود روشنفکران به عرصه قدرت از جمله عوامل تأثیرگذار بر توسعه فرهنگ سیاسی پس از انقلاب بوده است. روش مورد استفاده در این پژوهش توصیفی-تحلیلی است که به شیوه کتابخانهای و اسنادی به گردآوری مطالب اقدام شده است.
The interaction and confrontation of political elites and intellectuals has an effective role in the development of the political culture of the society. Interaction and alignment between political elites and intellectuals and the critical growth of intellectual discourse and the use of intellectual ideas by political elites is one of the hallmarks of democracies. However, in Iran after the Islamic Revolution, mainly the relations between political elites and intellectuals have had many challenges and this has also affected the development of political culture. This article seeks to pathologically examine the relationship between political elites and intellectuals in order to improve and develop culture by asking the question of how the relations of the ruling political elites after the Islamic Revolution affected the development of political culture. Find politics within the discourse of the Islamic Revolution. According to this article, the lack of intellectuals' understanding of the indigenous and traditional values of Iranian society and, on the other hand, the reluctance of political elites to bring intellectuals to power have been among the factors influencing the development of political culture after the revolution. The method used in this research is descriptive-analytical, which has been collected in a library and documentary manner.
Machine summary:
این در حالی است که در ایران پس از انقلاب اسلامی، عمدتا روابط نخبگان سیاسی و روشنفکران دارای چالش های فراوانی بوده است و همین امر نیز توسعه فرهنگ سیاسی را تحت تأثیر قرار داده است .
به زعم این مقاله ، عدم درک روشنفکران از ارزش های بومی و سنتی جامعه ایرانی و در سوی مقابل ، عدم تمایل نخبگان سیاسی به ورود روشنفکران به عرصه قدرت از جمله عوامل تأثیرگذار بر توسعه فرهنگ سیاسی پس از انقلاب بوده است .
به همین دلیل ، پژوهش حاضر درصدد است تا تأثیر روابط نخبگان و روشنفکران و تأثیر این رابطه بر توسعه فرهنگ سیاسی پس از انقلاب اسلامی را مورد بحث قرار دهد.
پژوهش حاضر درصدد است تا با بهره گیری از تقسیم بندی نخبگان به نخبگان ابزاری و فکری به بررسی تأثیر روابط نخبگان سیاسی حاکم و روشنفکران بر توسعه فرهنگ سیاسی پس از انقلاب اسلامی ایران بپردازد.
براساس اهداف تحقیق حاضر و با توجه به این مبحث توسعه فرهنگی در جمهوری اسلامی ایران از اهمیت خاصی برخوردار است ، دیدگاه انتقادی آیت آلله خامنه ای را درباره روابط نخبگان سیاسی و روشنفکران به عنوان یکی از محورهای تحلیل موضوع حاضر قرار داده ایم .
علاوه بر این ، یکی از چالش های مهم میان نخبگان سیاسی و روشنفکران که بر مقوله توسعه فرهنگی پس از انقلاب اسلامی اثرگذار بوده ، این است که گروه های روشنفکری، سیطره دولت بر امر تولید و اشاعه فرهنگ را نمیپذیرند.
نتیجه گیری بررسی مقاله حاضر نشان میدهد که روابط روشنفکران و نخبگان سیاسی پس از انقلاب اسلامی نیازمند ارائه چارچوبی برای توسعه فرهنگ سیاسی جامعه ایرانی است .