Abstract:
مقدمه: این بررسی با هدف بررسی اثر مددکاری گروهی مبتنی بر مدل توسعه بر بهبود رفتارهای
اجتماعی مطلوب جوانان شهر اصفهان انجام شده است.
روش: پژوهش حاضر از نوع نیمهآزمایشی و جامعه آماری شامل کلیه افراد ۱۸ تا ۲۹ سال ساکن
اصفهان میباشد که ۶۰ نفر از آنان به روش نمونهگیری خوشهای دومرحلهای و پس از اجرای
مقیاس گرایشهای اجتماعی مطلوب انتخاب شده و در دو گروه آزمایشی (مداخله و مداخله با
حضور افراد الگو) و یک گروه کنترل جایگزین شدند. گروههای مداخله طی ۸ جلسه در دوره
مددکاری گروهی مبتنی بر مدل توسعه شرکت کردند. دادههای به دست آمده با استفاده از تحلیل
کوواریانس مورد بررسی قرار گرفت.
یافتهها: نتایج تحلیل دادهها نشان داد که تفاوت معنیداری بین میانگین نمرات آزمودنیهای
گروههای آزمایش و کنترل در پسآزمون وجود دارد، یعنی مددکاری گروهی باعث افزایش نمرات
رفتارهای اجتماعی مطلوب جوانان شده است. از طرفی میانگین نمره رفتارهای اجتماعی مطلوب
گروه مداخله با حضور افراد الگو نیز به طور معنیداری بیشتر از گروه مداخله بدون حضور افراد الگو
بود.
نتیجه گیری: بنابراین، میتوان گفت که مددکاری گروهی به شیوه مدل توسعه و با حضور افراد
الگو میتواند الگوی اثربخشی برای بهبود رفتارهای اجتماعی مطلوب تلقی شود.
Introduction: The main purpose of this study was the effectiveness of
social work group based on the development approach on improving
prosocial behaviors.
Method: 60 young males and females living in Isfahan were selected
through proportional cluster sampling method and by using Prosocial
Tendencies Measure Revised. They were randomly selected in two
experimental and one control group. Members of experimental groups
participated in social work group 8 sessions. Data was analyzed by factor
analysis and analysis of covariance.
Results: The results showed significant difference between mean scores
of experimental and control groups. The social work group based on the
development model increased the scores of prosocial behaviors. Also the
mean score of experimental group with pattern person was significantly
higher than other experimental group who there was no pattern person.
Machine summary:
يافته ها: نتايج تحليل داده ها نشان داد که تفاوت معني داري بين ميـانگين نمـرات آزمـودني هـاي گروه هاي آزمايش و کنترل در پس آزمون وجود دارد، يعني مددکاري گروهي باعث افزايش نمـرات رفتارهاي اجتماعي مطلوب جوانان شده است .
رفتارهـاي اجتمـاعي مطلوب نوع دوستانه تحت عنوان کمک داوطلبانه به ديگران به دليل نگراني نسبت به رفاه و نيازهاي 1 Cashwell, Skinner & Smith 2 Greener 3 Leffler & Snow 4 instrumental helping 5 Mckinley & Carlo 6 Altruistic prosocial behaviors 7 Compliant prosocial behaviors 8 Emotional prosocial behaviors 9 Public prosocial behaviors آنها تعريف شده است که به واسطه پاسخگويي از روي همدردي ، هنجارها و اصول درون سازي شده ثابت براي کمک به ديگران بروز مي يابد (آيزنبرگ و فابس ١، ١٩٩٨).
1 Eisenberg & Fabes 2 Eisenberg, Cameron, Tryon & Dodez 3 Hoffman 4 Carlo & Randall 5 Buhrmester, Goldfarb & Cantrell 6 Mayers 7 Minimize-maximize نظريه نوع دوستي متقابل که توسط تريورز١ (١٩٧١) مطرح شده است ، به شرح و تفسير رفتارهـاي اجتماعي مطلوب در ميان دوستان و همسايگان مي پردازد.
در گـروه 1 Trivers 2 Voland 3 Hinde 4 Grusec 5 Bryan & Walbek 6 Coates, Pusser & Goodman 7 Friedrich & Stein 8 Bekkers & Graaf آزمايش اول متغير مستقل مداخله آموزشي مبتني بر مددکاري گروهي به شيوه توسعه و در گروه آزمـايش دوم متغير مستقل مداخله آموزشي مبتني بر مددکاري گروهي به شيوه توسعه با حضور افراد الگو بود.