Abstract:
محمدحسین شهریار از نخستین شاعران معاصر است که توانسته به خوبی خود
را با شعر سنتی ایران هم سو کند؛ او در عصری زندگی میکند که بیشتر
شاعران جوان میکوشند از شعر کلاسیک و قالبهای دست و پا گیر آن فرار
کنند؛ وجود شاعرانی چون سهراب سپهری، نیما یوشیج، فروغ فرخزاد و البته
تودهای از مردم که در این بین از آنها پیروی میکنند، اندکی کار را بر طرفداران
شعر کلاسیک دشوار کرده است.
این دشواری به خاطر ناتوانی یا رویگردانی از شعر سنّتی نیست، بلکه از آن
روست که شاعر باید به گونه ای شعر بسراید که نه تنها از دل برآید بلکه بر دل
نشیند و این نوع سخن دانی با طبع نازک طبعان نو دوست بسیار دشوار
می نماید. به عبارت دیگر قالبهای کلاسیک شعر فارسی برای پذیرش عام
باید طرحی نو میداشت تا ماندگار شود. پس از ایرج میرزا، پروین اعتصامی
در این رویکرد به موفقیت چشمگیری رسید تا آن که شهریار توانست باز هم
در قالبهای کلاسیک دلها را متوجه خویش کند؛ یکی از رموز موفقیت او در
این شیوه پیروی از شاعران برجسته ی گذشته بود، شهریار از آن رو که با شعر
گذشتگان به خوبی آشنا بود نه تنها از شیوههای آنان پیروی کرد، بلکه کوشید
تا نام آنان را به نیکی در آثار خویش جای دهد و همین امر سبب قبول خاطر
و لطف کلام او شد.
این مجموعه تلاشی در جهت بررسی جایگاه شاعران از دیدگاه شهریار
است که البته یکی از رموز ماندگاری کلام اوست.
Machine summary:
(رک : شهريار: ٢٧٨)قـرار مـي گيرنـد ـ کـه البتـه بـا مبحث مقاله ي ما کمتر ارتباط دارد از اين رو اشاره وار از آن مي گذريم ـ مثل اين غزل که شهريار در نوروز سال ١٣٢٨ براي استاد صبا گفته است : صبا به شوق در ايوان شهريار آمد که خيز و سر به در از دخمه کن بهار آمد (شهريار، ١٣٤٧: ١٣٢) شهريار بارها از اين استاد بزرگ به صورت مستقيم يا در لفافه ي ايهام ياد مي کند؛ حتي وي قصيده اي نيز در مرگ صبا دارد که مطلع آن چنين است : عمر دنيا به سر آمد که صبا مي ميرد ورنه آتشکده ي عشق کجا مي ميرد (همان : ٢٩٣) ٢-٢- دسته ي دوم که موضوع بحث اصـلي ماسـت شـاعران زبـان فارسـي انـد، شهريار در سراسر ديوان خويش بارها به گونه هاي مختلفي از اين بزرگـان ادب پارسـي نام مي برد و گاه و بي گاه کلام خويش را به نام ، سبک و سياق آنان خصوصا خواجـه و شيخ شيراز مي آرايد و از همين روست که مطابق کلام سعدي خود نيز بزرگ مي شود: بزرگش نخوانند اهل خرد که نام بزرگان به زشتي برد (سعدي ، ١٣٧٤: ٨٥) شهريار به شاعران زبان فارسي از آغاز تا عصرحاضر نظر دارد او هـر دو دسـته از شاعران زبان فارسي را مورد توجه قرار مي دهد: ٢-٢-١- کهنه پرداز يا سنتي .