Abstract:
هنرمندان قرن‌های هشتم تا پنجم پ.م در معنای جایگاه عادت، سرشت، شخصیت و شخصیتی فریبکار به کار رفته است، در آرای فلاسفه آن زمان و بیش از همه در آثار هراکلیتوس نیز دیده می‌شود اما معنای اتوس نزد هراکلیتوس، همواره محل اختلاف محققان بوده است و این اختلاف، بیش از همه در قطعه 119ب دیده می‌شود. با تحلیل دو اصطلاح کلیدی این قطعه، «دایمون» و «اتوس» می‌یابیم، «دایمون» در معنای «والاترین مرتبه هستی انسانی» و اتوس در معنای «سرشت الهی» است؛ سرشتی که کانون ربط و پیوند میان دایمون، حکمت و لوگوس است. از منظر هراکلیتوس، علی‌رغم تفاوت فاحش مرتبه اتوس و دایمون در تبعیت از حکمت که خود جزئی از نظام لوگوس است و فضیلت شمرده می‌شود، این امکان وجود دارد که انسان به مرحله دایمون در حد دنیوی عروج نماید؛ اما نیل به سرشت کامل الهی در دنیا منتفی است.
The term of "ethos" which first used in works of the eighth to fifth centuries B.C, as habit, nature, character and deceptive character, is also found in the opinions of philosophers of that time, special in Heraclitus. But the meaning of ethos in Heraclitus, has always been a point of contention for researchers, particular in B119. By analyze its key terms, namely, ethos and daimon, we will find that "daimon" means as "the highest level of human Being", and "ethos" as "divine nature"; the nature that relates daimon, wisdom and logos. In Heraclitus opinion, in spite of the great difference between the dignity of ethos and daimon in following wisdom, which is virtue and also a part of the logos system, it is possible for man to ascend to the daimon stage on a worldly level; but the attainment of the perfect divine nature in the world is impossible.
(
, 
, 
)
