طغیان - Journal ادبیات داستانی Literature and art

"حال در بالاترین شاخهء درخت مأوا گزیده بود در حالیکه چتری از ابر سیاه بر سرش نشسته و زیر پایش صدای غرش‌ امواج و عبور وحشتناک گردابهای پراز گل رودخانه. رود سرکش سر به فرو نشستن می‌برد و دخترک باز غافل از فرو نشستن طغیان رود،پدر ورد زبان‌ ذهنش و تصویر او در آینه چشمان مرغ‌ مجسم می‌دید و هرلحظه تمنای در آغوش پدر بودن در جانش زبانه می‌کشید، شعله‌هایی که می‌توانست او را در برابر سرمای بهاری بالای درخت،پایداری‌ دهد. آفتاب پاورچین پاورچین سر می‌رسید و پرنده آمادهء از سرگیری‌ زندگی روزانه خود می‌شد دخترک بود و ناتوانی پیاده شدن از مرکب زندگی شبانه‌ خویش،باید آفتاب خوب او را حرارت‌ می‌داد،انرژی می‌داد تا امکان پیاده‌ شدن فراهم آید از دور گله‌ها را می‌دید که از ده خارج می‌شوند و کشاورزانی که‌ بیل بر دوش راهی مزارع خویش‌اند اما هیچ احساس جدیدی نداشت."