Abstract:
این مقاله با تکیه بر رویکرد پارادایمی تلاش نموده تا چرایی و شیوۀ تحول از پارادایم توسعه مدرن را به بحث بگذارد. در شکل‌گیری چنین تحولی دو دسته عوامل عینی (تحولات اقتصادی، اجتماعی و سیاسی) و ذهنی (تحولات معرفت شناختی) را می‌توان موثر دانست. بدین صورت که در نتیجه گذار از اثبات گرایی به عصر پسااثباتگرایی، پارادایم سیاسی از ساختارگرایی و دولت محوری به سمت تکثرگرایی و ضدیت با ساختار دولت حرکت کرده است. چنین وضعیتی را می‌توان در تحول از پارادایم نوسازی به عنوان پارادایم مسلط به سمت پارادایم نوظهور «پست مدرنیسم» و نظریاتی دیگر مانند «پساتوسعه گرایی» و «توسعه انسانی» مشاهده کرد. نتایج بحث نشانگر آن است که غرب محوری، قدرت محوری، ساختارمحوری، نفی کارگزاری انسان، ضعف اخلاقی در فرایند توسعه مدرن و ... از مهمترین موضوعاتی هستند که زمینه های تحول در نظریه های توسعه و ظهور نظریات جدید را فراهم ساخته اند.
This essay is to discuss on the reason and the ways of shift from paradigm of modern development to some new theories in the realm of development with emphasis on paradigm approach. In line with formation of such a shift, two factors are effective: objective (economic, social and political shifts) and subjective (epistemological shifts). in the way that due to transition from positivism to post- positivism, political paradigm has moved from structuralism and government orientation to pluralism and opposition against government structure. Such a situation can be seen in the transformation from the paradigm of modernization as the dominant paradigm to the emerging paradigm of "postmodernism" and other theories such as "post-developmentalism" and "human development". The results indicate that west orientation, power-orientation, structure-orientation, rejection of human, poor ethical principles in modern development process and so on are among important issues that pave the way for shift in theories of development and emergence of new theories.
(
, 
, 
)
