شبه روشنفکران در خطه نام و ننگ Introduction and review

"مردی که‌ حکایت غریبی است!ابراهیمی برای توصیف شخصیت او،به‌ ادبیات قدیم سرزمین ما رجوع می‌کند: «انگار کن که به عصر تذکره الاولیاء عطار،انسان الکامل‌ عزیز الدین نسقی و مقامات ژنده پیل محمد غزنوی بازگشته‌ایم؛ عصر ابو سعید و منصورهای نو؛عصر آدمهایی که اگر ارادهء معطوف‌ به قدرت حق کنند،بر سنگ سطح دریاها به آسودگی راه می‌روند، در اعماق آسمان،ستاره می‌شوند،و در قلب کویر خشک،تشنه‌ می‌میرند... ابراهیمی،شبی دیگر در رکاب یاران،در خرمشهر یکسره نابود- این مظلوم‌ترین شهر تمامی تاریخ(به گفتهء نویسنده)-آرام نشسته‌ است و به صدای نرم و کشیده سوت گلوله‌ها گوش می‌دهد؛و این‌ بار،آشنایی با«کاهدی»،و شرح یک خاطره از او:«در یک منطقه‌ درگیر شده بودیم؛خیلی سخت. ابراهیمی،قطرهء ناچیزی از اقیانوسی بیکران را در این سفر چشیده‌ است؛و خود نیز معترف است که حق رزمندگان جبهه را حتی با این اثر نیز به جای نیاورده است:«یک روز،سرانجام،به جبهه‌ باز خواهم گشت‌[کاری که هرگز عملی صورت نگرفت‌]."