Abstract:
ابنتیمیه در کتاب منهاجالسنه شیعیان را متهم میکند به اینکه اکثریت صحابۀ پیامبر- را مرتد میدانند. دلیل او در این مورد به برداشت سطحی و تحلیل نادرست از روایات شیعه برمیگردد. در روایات شیعه، نقل شده است که بعد از پیامبر، به سبب اتفاقاتی دربارۀ خلافت حضرت علی%، غیر از سه یا چهار یا هفت نفر، همه دچار ارتداد شدند. وی این نوع روایات را دستمایۀ اتهام قرار داده و میگوید از نگاه شیعه اکثریت صحابه از دین خارج شدند؛ غافل از اینکه این روایات ربطی به ارتداد به معنی خروج از اسلام ندارد. با دقت در متن روایات اینچنینی و روایات فراوان دیگر و قراین و برداشت بزرگان شیعه از روایات ارتداد، متوجه میشویم که معنای لغوی ارتداد یعنی بازگشت مد نظر بوده و این روایات درحقیقت به ارتداد ایمانی اشاره میکند که مربوط به ایمان نداشتن صحابه به وفاداری به ولایت حضرت علی% و تسلیم در برابر سکوت و تصمیمات حضرت در برخورد با رفتارهای ناخوشایند برخی صحابه است که ربطی به خروج از دین ندارد؛ والّا اگر مراد ارتداد از دین بود، باید دربارۀ افراد بیشتری که بعداً متوجه اشتباه خود شدند و برگشتند، حکم ارتداد جاری میشد؛ درحالیکه چنین اتفاقی نیفتاد.
bn Taymiyyah in his famous book, al-Minhaj al-Sunnah, accused most of the Shia that they believe in heresy of all prophet's companions. It seems that his proof for this allege is a hadith that its superficial meaning is that all companions were abjured after the holy prophet Muhammad (PBH). But we must know that the meaning of this hadith is not as intended Ibn Taymiyyah. The literal meaning of this hadith is that after the death of Holy prophet less than 7 companions remained loyal to their religions. It must be known that this the word "heresy" and withdrawing from Islam does not mean that they are being excluded from Islam. It means that after the holy prophet, they were not loyal to Imam Ali (PBH) and it has nothing to do with the literal meaning of this hadith. The Shia proof is that after that the companions understood their mistake and came to Imam Ali, he treated them as Muslims and not apostates.