Abstract:
هدف مطالعه حاضر بررسی اثر تغییرپذیری تمرین (ثابت و متغیر)، بر استقلال اندام مجری یعنی توانایی شخص برای اجرای تکلیف آموخته شده با اندام معین و اجرای آن با اندام متفاوت و جدید، در مهارت شوت سه گام بسکتبال بود. بدین منظور 20 نفر آزمودنی دختر 12 تا 20 سال که همگی مبتدی و راست دست بودند، به طور تصادفی انتخاب و بدرقالب دو گروه ده نفره تمرین ثابت و تمرین متغیر تکلیف شوت سه گام را آموختند. قبل از شروع آموزش و پس از اتمام دوره از افراد پش آزمون و پس آز مون فوری وتاخیری به عمل آمد. نتایج حاصل از تحلیل واریانس در اندازه‌های تکراری، در گروه تمرین ثابت و متغیر نشان داد که اثر اصلی زمان معنی دار است. به عبارتی افراد تحت هردو شرایط تمرین ثابت و متغیر در اجرای تکلیف پیشرفت داشته اند (05/0p<). همچنین نتایج نشان داد اثر اصلی آرایش تمرین و تعامل گروه در زمان نیز معنی‌دار است (05/0p<). به عبارتی افراد گروه تمرین متغیر، به راحتی توانستند تکلیف را با دست تمرین نکرده نیز به خوبی دست تمرین کرده اجرا کنند. بطور کلی این الگو از نتایج فرضیه " استقلال اندام‌مجری" را مورد حمایت قرار می‌دهد.
This study aimed to examine variability of practice (constant and variable practice), on effector independence-the ability of an individual to execute a practiced task with different effectors—on basketball lay-up shooting. 20 females (12 to 20y), that all of them were novice and right hand selected and assigned into two groups (constant and variable practice) randomly and practiced basketball lay-up shooting. Pre- and post-tests were conducted during program. Results from Anova repeated measurements showed that in both constant and variable groups, the main effect of time is significant (p<0.05), meaning that both groups improved in task. The main effect of practice scheduling and interaction of time and group was significant (p<0.05), showing that the participants of variable practice could perform the task with their unpracticed hands. In general this pattern of results supported the “effector independence” hypothesis.
(
, 
, 
)
