Abstract:
هدف: هدف مطالعه حاضر بررسی اثر ترکیبی عصاره آبی زعفران و تمرین هوازی بر غلظت آنتی‌اکسیدان‌های غیرآنزیمی کبدی در موش‌های صحرایی دیابتی شده با استرپتوتوزوسین بود. روش بررسی: 41 موش صحرایی نر نژاد ویستار (سن: 12هفته، وزن: 7/26 ± 314 گرم) به طور تصادفی در 5 گروه کنترل-سالم (6 = HC,n)، کنترل-دیابتی (10 =DC, n)، دیابتی- فعالیت هوازی(10 = DAT,n)، دیابتی-زعفران (10 = DS,n) و دیابتی-زعفران-فعالیت هوازی (5 n= DATS,) مورد مطالعه قرار گرفتند. به غیر از گروه کنترل- سالم، بقیه گروه‌ها بوسیله تزریق استرپتوزوسین دیابتی شدند، گروه دیابتی-زعفران و دیابتی-زعفران- فعالیت هوازی به مدت دو هفته و روزانه به میزان mg/kg 25عصاره آبی زعفران به صورت خوراکی دریافت کردند. گروه دیابتی-ورزش و دیابتی- زعفران-فعالیت هوازی به مدت دو هفته، 5 جلسه متوالی در هفته روی تردمیل با سرعت 12 متر بر دقیقه، با شیب 0% و به مدت 30 دقیقه دویدند. بعد از 24ساعت از آخرین جلسه تمرین و گاواژ زعفران، حیوانات با ماده کلروفرم بیهوش شده و کبد آنها برداشته شد، باسالین شتشو شد و در یخچال در دمای 70 - درجه سانتیگراد نگهداری شد تا غلظت مالون دی آلدئید، آنتی‌اکسیدان تام و گلوتاتیون احیا شده مورد بررسی قرار گیرد. یافته‌ها: آنالیز واریانس نشان داد که اختلاف معنی‌داری در سطوح مالون دی آلدئید، گلوتاتیون و TAC بین 5 گروه وجود دارد (0.001 = P). نتایج آزمون تعقیبی شفه نشان داد که غلظت مالون دی آلدئید در گروه زعفران-فعالیت هوازی (0.001= P)، فعالیت هوازی-دیابتی (0.001= P) و زعفران- دیابت (0.001= P) کاهش معنی‌داری نسبت به گروه‌های کنترل-دیابتی و کنترل- سالم داشت. غلظت گلوتاتیون در گروه زعفران- فعالیت هوازی بیشترین افزایش و گروه کنترل- دیابتی کمترین افزایش را داشت ((P= 0.012. غلظت TAC در گروه زعفران- فعالیت هوازی بیشترین افزایش و گروه کنترل- دیابتی کمترین افزایش را داشت (0.005 P=). نتیجه‌گیری: نتایج مطالعه حاضر نشان داد ترکیب عصاره زعفران و فعالیت هوازی روش مناسبی برای تقویت سیستم آنتی‌اکسیدانی غیرآنزیمی کبدی در موش‌های دیابتی می‌باشد.
Objective: The objective of the present study was to investigate the effect of combining aqueous extract of saffron and aerobic training on the concentration of hepatic non-enzymatic antioxidants in the STZ-diabetic rats. Methodology: 41 male rats (age: 12 weeks, weight: 314±26.7 gr) were randomly assigned to five groups of healthy-control (HC, n=6), diabetic-control (DC, n=10), diabetic-aerobic training (DAT, n=10), diabetic-saffron (DS, n=10) and diabetic-aerobic training-saffron (DATS, n=5). Except for the healthy-control group, other groups were diabetic by injecting STZ. The diabetic-saffron and diabetic-aerobic training-saffron groups orally received 25 mg/kg aqueous extract of saffron for two weeks per day. The diabetic-aerobic training and diabetic-aerobic training-saffron groups ran on a treadmill for two weeks, five consecutive sessions, with the speed of 12 m/min and slope of %0 for 30 min. Twenty-four hours after the last session of exercise, the rats were anesthetizing by chloroform and sacrificed; hepatic was taken from their bodies and was put in liquid and immediately kept in a deep freezer (-%70) in order to determine the concentration of malondialdehyde (MDA), glutation (GSH) and total antioxidant capacity (TAC). Findings: Analysis of variance (ANOVA) showed significant differences between the five groups at the levels of malondialdehyde, glutation and TAC (P= 0.001). The results of the Scheffe post hoc test demonstrated that the concentration of malondialdehyde had a significant decrease in the saffron-aerobic training (P= 0.001), diabetic-aerobic training (P= 0.001) and saffron-diabetic (P=0.001) groups compared with the diabetic-control group. The concentration of glutation had the most and least increase in the saffron-aerobic training and diabetic-control groups, respectively (P= 0.012). The concentration of TAC had the most and least increase in the saffron-aerobic training and diabetic-control groups, respectively (P=0.005). Conclusion: The results of the present study demonstrated that the combination of saffron extract and aerobic training would be appropriate method for reinforcing the hepatic non-enzymatic antioxidant system in diabetic rats.
(
, 
, 
)
