Abstract:
یکی از مسائل مهم در موضوع عاشورا در عصر کنونی، برقراری مراسم عزاداری و مداحی است. در این مراسم؛ سخنرانان، واعظان، روضهخوانان و مداحان اهلبیت: به مسئله قیام و شهادت امام حسین7 و یاران باوفایش به نحو نوحهسرایی و روضهخوانی میپردازند. گاهی آنچه را مداحان بهعنوان ذکر مصیبت در مجالس ارائه میدهند، از منابعی غیر معتبر نقل میشود و همین امر باعث آشفتگی و خدشهدار شدن مسئله مهم عاشورا میشود، لذا به جهت حفظ گزارشهای صحیح عاشورا و اشاعه آنها و تأکید بر بهرهگیری از متون و منابع قابلاعتماد تاریخی در این عرصه و جلوگیری از این آشفتگی و خدشهدار شدن نقلهای مرتبط با قیام و شهادت امام حسین7، این مقاله درصدد بررسی و نقد روضة حضرت قاسم بن الحسن که دو تن از مداحان معروف و مشهور ایرانی در ماه محرمالحرام سال 1441 هجری قمری (مطابق با محرم سال 1398 شمسی) اجرا کردهاند، با روش تطبیق آنها با منابع مهم تاریخی است. این پژوهش به دنبال تطبیق این روضهها با آنچه در کتب معتبر آمده است، میباشد تا میزان صحتوسقم آنها را بررسی نماید. ملاک انتخاب مداحان در این مقاله به دلیل شهرت آنان در بین مردم و مطرحشدن در رسانه ملی است.
Machine summary:
گاهي آنچه را مداحان به عنوان ذکر مصيبت در مجالس ارائه مي دهند، از منابعي غير معتبر نقل مي شود و همـين امـر باعـث آشـفتگي و خدشه دار شدن مسئله مهم عاشورا مي شود، لذا به جهت حفظ گزارش هاي صحيح عاشورا و اشاعه آن ها و تأکيد بر بهره گيري از متون و منابع قابل اعتماد تـاريخي در ايـن عرصـه و جلـوگيري از ايـن آشـفتگي و خدشه دار شدن نقل هاي مرتبط با قيام و شهادت امام حسين ، اين مقاله درصدد بررسي و نقد روضـۀ حضرت قاسم بن الحسن که دو تن از مداحان معروف و مشهور ايراني در ماه محـرم الحـرام سـال ١٤٤١ هجري قمري (مطابق با محرم سال ١٣٩٨ شمسي ) اجرا کرده اند، با روش تطبيـق آن هـا بـا منـابع مهـم تاريخي است .
البتـه گاهي آنچه را وعاظ و مداحان به عنوان ذکر مصيبت در مجالس ارائه ميدهند، غير معتبـر است و همين امر باعث انحراف در بازخواني قيام و شهادت امام حسـين و خدشـه دار شدن مسئله عزاداري ايام عاشورا ميشود که نبايد اين مسئله به عادي انگاري تبديل شود و لازم است بازخوانيهاي صورت گرفته ، به وسيلۀ محققين و پژوهشگران علم تاريخ مورد بررسي قرار بگيرد.
بايد توجه داشت که گرچه «زبان حال » مانند «زبان قال » صدق و کذب بردار نيست ، اما بايد باحال واقعي مطابقت داشته باشد وگرنه نوعي تحريف واقعيت و نادرسـت خواهـد بود و ممکن است مايه وهن يا غلو شود، ازاين رو ميتوان گفت هر زبان حالي سزاوار نقل نيست مگر آنکه ويژگي و شروط زير را داشته باشد: ١- همسو و همگون با سخنان و نامه هاي امام حسين وياران و خاندانش باشد و در يک کلام در تضاد با سيره ، سنت و اهداف آن حضرت نباشد.