Abstract:
پس از نزدیک به هشت سال جنگه سرانجام در نیمهشب ۲۰ اوت ۱۹۸۸ [۲۹ مرداد 1367 آتشبس
بین ایران و عراق برقرار شد. ایران یک ماه پیشتر و پس از مواجهه با یک چالش نظامی گسترده، بهطور
غیرمنتظره، قطعنامه ۵۹۸ شورای امنیت سازمان ملل را پذیرفته بود؛ قطعنامهای که در آن بر آتشبس اولیه
تصریح شده بود و ایرانیان عملا یک سال از پذیرش آن امتناع کرده بودند. در اوایل این سال» عراق با
اتخاذ راهبرد تهاجمی، استفاده فزاینده از همه وسایل موجود را برای تحمیل صلح به ایران آغاز و با
حمله گسترده به شهرهای ایران, استفاده وسیع از جنگافزارهای شیمیایی و بهصحنهآوردن یگانهای
نظامی زبدهاش اقدام به اجرای یک رشته حملات تهاجمی کرده و توانسته بود نیروهای ایرانی را از
خاکش بیرون براند. دراینمیان» مداخله غربیها در قالب عملیات محافظت از کشتیها در خلیج [فارس]
نیز همچنان ادامه داشت.
After almost eight years of fighting, a cease-fire between Iran and Iraq went into effect at midnight, 20 August
1988. A month earlier, facing possible military collapse, Iran suddenly accepted UN Security Council Resolution
598 (which stipulated an initial cease-fire) after having practically rejected it for a year. Earlier in the year, Iraq
embarked on an offensive strategy, aggressively employing all available means to compel the Iranians to desist:
striking massively at Iranian cities, using chemical weapons on a large scale, and engaging its elite formations in
a series of attacks that dislodged the Iranians from its territory. Western involvement in safeguarding shipping in
the Persian Gulf continued until after the cease-fire.