Abstract:
آسیب رساندن به حیوانات یک رفتار ناهنجار اجتماعی است که می تواند ریشه در اعتقادات تعصب گونه ی شخصی یا فرهنگ موجود در یک جامعه یا اختلالات روانی در پیشینه ی مرتکب باشد.این که در ایران به چه میزان از نگاه روانشناسی و فرهنگی به جای سزادهی صرف به این موضوع نگریسته شده جای تامل داشته و نیازمند بررسی است.آیا قوانین پراکنده ی موجود برای جرم انگاری اختصاصی حیوانات کافی است؟آیا ارائه ی طرح هشت ماده ای ممنوعیت حیوان آزاری با توجه به فرهنگ غالب جامعه می تواند جامعیت داشته باشد یا خاصیت بازدارندگی را به میزان کافی در مرتکب به جای گذارد؟این تحقیق به علل مختلف حیوان آزاری از جمله روانی، اجتماعی در کنار بزهکاری مرتکبین پرداخته و با توجه به فرهنگ موجود در ایران، به ارائه ی راه حل می پردازد.در پایان با نگاه نقادانه به طرح هشت ماده ای، با دادن پیشنهاد اصلاحات لازم قانونی به عنوان یک جرم شناس به قانونگذار، به دنبال قانونی کارآمدتر در این زمینه است.
Machine summary:
بررسی علل حیوان آزاری با تأکید بر نگاه جرم شناسانه (تاریخ دریافت 15/06/1399، تاریخ تصویب 12/02/1400) دکتر علی نجفی توانا فاطمه کریمی دانشجوی دکتری حقوق جزا و جرم شناسی دانشگاه آزاد اسلامی واحد تهران مرکزی چکیده آسیب رساندن به حیوانات یک رفتار ناهنجار اجتماعی است که می تواند ریشه در اعتقادات تعصب گونه ی شخصی یا فرهنگ موجود در یک جامعه یا اختلالات روانی در پیشینه ی مرتکب باشد.
بسیاری از کشورها حیوان آزاری را یک جرم قضایی می دانند اما متأسفانه در ایران این عمل نه به صورت قوانینی در جهت حمایت از جانوران بلکه به صورت قوانین عام "زیست محیطی" هستند!هر چند در سال های اخیر با وجود مقالات متعدد حقوق داخلی یا تطبیقی بین حقوق کشورهای پیشرفته در این زمینه و آگاهی رسانی از طریق رسانه های اجتماعی که بیش تر توسط مردم عادی به یکدیگر صورت گرفته و تا حدودی توانسته توجه انسان ها به حیوانات و حامیان بی قید و بند آن ها را افزایش دهد.
اما هنوز به فرهنگ سازی تفکیک مجرمان روانی و اخلاقی از بعد جرم شناسانه به این موضوع نگریسته نشده و یا با اشکالات موجود در طرح ارائه شده در خصوص ممنوعیت حیوان آزاری که بهتر بود از عنوان "قانون حمایت از حیوانات و جانوران" استفاده می شد، نگاه مؤثر و بازدارنده به آن وجود ندارد.
در صورت حیوان آزاری و کشتار حیوانات مانند سگ ها و گربه ها موجب تهدید علیه بهداشت عمومی به ترتیب مقرر در ماده 688 قانون مجازات اسلامی شده و می تواند به موجب مجازات مقرر در این ماده، مسئولیت کیفری تحمل یکسال حبس را در پی داشته باشد.