Abstract:
ارسطو در متافیزیک در پی مطالعه دانشی است که از آن با نام‌های حکمت، علم به موجود بما هو موجود، فلسفه اولی، و الهیات یاد کرده است. رابطه عناوین مختلف دانش متافیزیک با یکدیگر، اول بار توسط پل ناتورپ به عنوان یک تناقض صورت‌بندی شد که در ادبیات ارسطوشناسی به تناقض ناتورپ شهرت یافته است؛ موضوع فلسفه اولی نمی‌تواند هم موجود بما هو موجود (موجود به نحو کلی) و هم موجود الهی (برترین موجود) باشد. هدف این نوشتار، بررسی بنیان نوکانتی تناقض ناتورپ و نیز ارائه تفسیر اکتاو هاملن از نظریه وجود ارسطو، به عنوان تفسیری است که می‌توان از آن برای سازش بین دو وجه ظاهرا متناقض متافیزیک ارسطو و در نتیجه یافتن پاسخی مناسب به این تناقض استفاده نمود. در واقع ما در پی آنیم که بدانیم چه پیش‌فرض‌هایی در پس تفسیر ناتورپ از متافیزیک ارسطو نهفته است؛ و بر این باوریم که تفسیر وجودشناختی هاملن از ارسطو به گونه‌ای است که می‌توان از آن در جهت ارائه راهکاری برای عدم مواجهه با تناقضاتی از این دست استمداد نمود.
As it is well known, Aristotle in his Metaphysics seeks a science subsumed under different rubrics of “prime philosophy”, “wisdom”, “the study of being qua being”, and “theology”. The relation between these different titles of Metaphysics has been formulated by Paul Natorp as an insoluble paradox: the subject matter of prime philosophy cannot be both being qua being (being in general) and divine being (the supreme being) at the same time. Since Natorp, there has always been a controversy on this paradox as well as the problem of integrity of different books of Metaphysics. The purpose of this paper, therefore, is twofold. Firstly, we shall scrutinize the neo-Kantian foundation of Natorp’s interpretation of Aristotle; secondly, we shall present Octave Hamelin’s exegesis of Aristotle’s theory of being as an interpretation on the basis of which two seemingly contradictory aspects of Aristotle’s metaphysics can be reconciled, and thereby one can find an appropriate solution to this paradox. In fact, we intend to disclose the underlying assumptions lie at the bottom of Natorp’s understanding of Aristotle, and we shall indicate that Hamelin’s ontological interpretation of Metaphysics is so fertile that provides us with an appropriate measure to avoid confronting such contradictions.
(
, 
, 
)
