Abstract:
صائب تبریزی از شعرای پر کار قرن یازدهم هجری و از بزرگترین شعرای سبک هندی است. که لطافت و مختصات سبک هندی در شعر او بیشترین جلوه را دارد و زیبایی و غرابت شعر او ناشی از تازگی مضامین و طرفگی تجربیات و تصاویر شاعرانه اوست – تصاویر شاعرانه را در خدمت القای عواطف، احساسات و اندیشه های خویش قرار داده است. وجود صنایع شعری فراوان در دیوان صائب و پیچیدگی اشعار وی، امری کاملا مشهود است. صائب برای بیان عقاید و تجربیّات خود، از صنایع خاصی در اشعارش بهره می گیرد که حاصل ذهن خلّاق او و نتیجة سفرهایش به هندوستان است. وی بر آن است تا مضامین مختلف را هر چه فشرده تر و در بیتی با بار معنایی بیشتر به خواننده ارائه دهد. با توجّه به این که تاثیر برخی از جنبه های بلاغی در شعر صائب نسبت به برخی دیگر بیشتر است این تحقیق بر روی جنبه هایی است که با بسامد بالا، در شعر وی تاثیرگذار بوده است.
The whole universe is germinated by a primary being that is the origin of the unity of existence. This axiom is a principal belief in Sufism vision of life. This primary being is incarnated in a vast array of abstractions and revelations; thus; the Holistic vision of Sufis enables them to discover the primary being as origin of unity of existence through its various manifestations. The Sufis has embarked on a spiritual journey towards an epistemological knowledge of the unity of existence. Saib’s poetry is the story of such a pilgrimage. The present study aimed at investigating Saib’s vision of unity of existence. This data collection in this analytic-descriptive study is done through library research. The findings of the study showed that Saib, holding a vision akin to that of Holistic Sufis, believes in the unity of existence and tries to discover the primary being through pondering on its revelations and embodiments in the Universe.
(
, 
, 
)
