Abstract:
مقاله حاضر در رابطه با مطالعات تطبیقی معماری مساکن معاصر ایران)دوران بعد از انقلاب) با معیارهای سنتی (دوران پهلوی) با رویکرد پایداری در شهر تبریز می باشد. سوال اصلی تحقیق این است که آیا بین طراحی مساکن معاصر شهر تبریز با معماری سنتی تضادهای از نظر پایداری وجود دارد؟ در عصر معاصر، همه چیز به نوعی در حال دگرگون شدن است، از سبک زندگی انسانها گرفته تا سبک معماری. این روزها معماری اصیل و سنتی ایرانی و شهر تبریز به خاطر برخی مسایل از جمله تهاجم فرهنگ غربی بیش از پیش کمرنگ و کمرنگتر می شود. در حالی که در معماری نوع طراحی در هر محله و منطقه ای بر اساس اقلیم و آب و هوا، اعتقادات، باورها، ارزش های دینی، معنوی و مادی صورت گرفته که بیانگر هویت، تاریخ و فرهنگ آن منطقه و محله است. توسعه پایدار تغییری محیط مدارانه در استفاده از منابع طبیعی و سمت گیری توسعه فناوری است تا با نیازهای حال و آینده سازگار باشد. در معماری پایدار که در برگیرنده مفاهیم و اصول توسعه پایدار در حوزه معماری است ساختمان نه تنها خود را با شرایط اقلیمی منطقه تطبیق می دهد، بلکه با بهره گیری از بوم شناسی ساختمان که تاکید بر قابلیت تلفیق ساختمان با عوامل محیطی دارد، سعی در نیل به کیفیات فضایی، کالبد و فرم مناسب در طراحی معماری دارد.
The present article is about comparative studies of contemporary Iranian housing
architecture with traditional criteria with physical sustainability approach in Tabriz
city. The main question of the research is whether there is a sustained contradiction
between traditional design of traditional Tajik residential buildings and traditional
architecture. In the contemporary era, everything is undergoing some kind of
transformation, from the lifestyle of humans to the architectural style. These days, the
Persian traditional Persian architecture and the city of Tabriz are becoming more and
more diminishing due to some issues, including the invasion of Western culture. While
in architecture, the type of design and architecture in each neighborhood and region is
based on climate and climate, beliefs, religious, spiritual and material values that
represent the identity, history and culture of the region and the neighborhood. In
sustainable architecture, buildings not only adapt themselves to the climatic conditions
of the area, but also take advantage of the ecology of the building, which emphasizes
the ability to integrate the building with environmental factors, striving to achieve the
qualities of the space, the body, and the appropriate form in the design of the
architecture. The aim of this study is to investigate the gap between contemporary
housing architecture and traditional architecture with sustainability components. The
research method is descriptive-analytical and comparative and field observations.
According to the research carried out in this study, it was found that there is a deep
divide between the architecture of the contemporary and traditional Tabriz residential.
Machine summary:
فنون و قواعد به کار رفته در اين معماري ، بسـياري از مفاهيم نوين در عرصـه معمـاري پايـدار را در خود به وضوح دارد که در اين مقاله با بررسي اصـول و راهبردهـاي معمـاري سـنتي تبريز به راهکارهايي جهت توسعه پايدار در معماري و شهرسازي معاصر در زمينه مسکن پايدار مي پردازيم رويکرد مفهومي و نظري محيط زيست و در متن آن مسکن و ساختمان از ابداعات و دست ساخته هاي بديع و هميشگي انسان در هر فرهنگ و تمدن بوده و هنوز از تازگي ، شگرفي ، مطلوبيت و پيچيدگي در تمام ابعاد برخوردار است .
(٢٠١٦ ,Hamzehnejad and Dashti) جدول ١: ارتباط نظام فعاليت ها با سازمان فضايي و کالبد خانه هاي سنتي و مدرن شهر تبريز (به تصویر صفحه رجوع شود) ١٧٦ (به تصویر صفحه رجوع شود) Source: Research Findings, 2020 سير تحول مسکن معاصر ايراني تا زمان حاضر معماري معاصر ايران در دوره قاجار نخستين تغييرات را در عناصر تزييني به خود گرفت و گام اين تأثيرپذيري را به آرامي و با تلفيقي مناسب برداشت .
در جداول شماره ٢ و ٣ پلان و ويژگي هاي برخي از مساکن معروف سنتي تبريز مورد بررسي قرار گرفته و شاخص هاي فضايي و تغييرات آنها ارائه شده ؛ و درضمن به تحليل بخش هايي از مسکن که شامل : نما، حياط ، ورودي ، نورگيرها، اتاق ها، آشپزخانه و ارتباط ديوار و بازشوها ارائه شده است .