Abstract:
«محاربه»» عبارت از تجرید سلاح به قصد قتلء غارت اموال» ارعاب جامعه و یا تعرض به
ناموس مردم است که نتیجة آن هرج و مرج و اخلال امنیت عمومی است. مولفههایی اصلی
محاربه, عبارت از وجود سوء نیت عامء سلب امنیت عمومی و کشیدن سالاح است. جرم محاربه
از نگاه قانونی وقتی تکمیل و ثابت میشود که احراز شود عناصر جرم تمام است. در فقه, نیز
فقهاء قصد ارعاب, اخلال امنیت عمومی و تجرید سلاح را از شرایط تحقق محاربه ذکر کردهاند.
سلاح در حقوق» به دو نوع گرم و سرد تقسیم شده است و مراد از آنء هر نوع ابزاری است که
برای کشتن درست شده است و قریب به همین معنا در کلام فقیپان نیز ذکر شده است که اکثر
آنها قائلاند که هر چیزی که با آن مقاتله صورت میگیرد چه سلاح کوچک باشد یا بزرگ,
بدان سلاح اطلاق میگردد. اثبات محاربه, نظر به قانون مجازات اسلامی و متون فقهی, با یک
اقرار و شهادت دو مرد عادل اثبات میگردد. از اینکه در فقه و حقوق آمامیه. علم قاضی حجحت
است. میتواند راه سومی برای اثبات محاربه باشد و اینکه اگر محارب. قبل از دستگیری توبه
کند. چه حکم دارد؟ قانون مجازات اسلامی و همچنین فقیهان؛ توب محارب را در این موقع
موجب سقوط حد دانستهاند. باغی و محارب از هم فرق دارند؛ بعضی حقوقدانان گفتهاند. تفاوت
در انگیزههاست؛ باغی نوعی انگیزة شرافتمندانه دارد گرچه از راه باطل وارد شده اما در محارب:
آنچه در نیت اوست» چیزی جز غارت و قتل و اخلال امنیت وجود ندارد. در مورد مجازات شخص
محارب» یکی از چهار نوع مجازات. با استفاده از آیه محاربه, ثبت گردیده است که عبارت از
اعدام» صلبء قطع دست و پا برخلاف و نفی بلد میباشد. در قانون مجازات اسلامی» اختیار نوع
مجازات به دست قاضی است. اما در کلام فقها اختلاف است؛ جمعی گفتهاند این محازات به
ترتیب انجام شود. در صورتی که قتل کرده باشد. , کشته شود و در صورت سرقت و قتل, صلب
و در صورت اخذ مال بدون قتلء نفی بلد گردد.