Abstract:
انگیزش درمان و خودکارآمدی ترک به عنوان متغیرهای روانشناختی از عوامل مهم درمان موفق در ترک مواد محسوب میشوند، بنابراین شناسایی پروتکلهای آموزشی جهت افزایش انگیزش درمان و خودکارآمدی ترک برای افراد تحت درمان دارای اهمیت است. پژوهش حاضر با هدف اثربخشی رواندرمانی مبتنی بر پذیرش و تعهد بر خودکارآمدی ترک و انگیزش درمان در افراد وابسته به مواد انجام شد. روش تحقیق از نوع آزمایشی و با طرح پیشآزمون، پس-آزمون با گروه کنترل بود. جامعه آماری پژوهش شامل تمامی بیماران مرکز ترک اعتیاد تسلیم آرامش شهرستان تالش در سال 1397 بودند. که از میان آنان، 30 نفر با تشخیص وابستگی به مواد افیونی (بر پایه معیارهای تشخیصیDSM-V ) که مرحله سمزدایی را به پایان رسانده بودند به روش نمونهگیری در دسترس انتخاب و به طور تصادفی به دو گروه آزمایشی و گروه کنترل گمارده شدند و به پرسشنامههای انگیزش درمان میلر و تونیگان (1996) و پرسشنامه خودکارآمدی ترک برامسون (1999) پاسخ دادند. نتایج حاصل از تحلیل کوواریانس چندمتغیری نشان داد پس از تعدیل نمرات پیشآزمون، بین گروه آزمایش و کنترل در متغیر انگیزش درمان و خودکارآمدی ترک تفاوت معنیدار بود (05/0P). با توجه به یافتههای این پژوهش میتوان نتیجه گرفت که رواندرمانی مبتنی بر پذیرش و تعهد بر انگیزش درمان و خودکارآمدی ترک بیماران وابسته به مواد تأثیر معنیداری دارد. با توجه به یافتههای پژوهش میتوان گفت رواندرمانی مبتنی بر پذیرش و تعهد موجب افزایش انگیزش درمان و خودکارآمدی ترک در افراد وابسته به مواد شده است؛ بنابراین به متخصصان فعال در درمان روانشناختی اعتیاد و مراکز ترک اعتیاد پیشنهاد میشود که از پروتکل رواندرمانی مبتنی بر پذیرش و تعهد جهت افزایش انگیزش درمان و خودکارآمدی ترک آزمودنیهای تحت درمان استفاده کنند.
The aim of the present study was to evaluate the effectiveness of acceptance and commitment based psychotherapy on quit self-efficacy and treatment motivation in substance abusers. The research method was experimental and with pre-test design, post-test with control group. The statistical population of the study consisted of all patients in Talesh addiction treatment center who were treated in the second half of 2018. From among the above statistical population,30 people were selected by availabel sampling method with diagnosis of opioid dependence (based on DSM-V diagnostic criteria) who completed the detoxification stage and randomly divided into experimental and control groups. The control group was assigned. The tools used in this study were Miller and Tonigan's Motivation Therapy Questionnaire and the Bramson quit Self-efficacy Questionnaire. The results of multivariate analysis of covariance showed that after adjusting for pre-test scores, there was a significant difference between the experimental and control groups in the treatment motivation variable, as well as the significant difference between the experimental and control groups in the quit self-efficacy variable. There were cracks. According to the findings of this study, it can be concluded that acceptance and commitment based psychotherapy have a significant effect on motivation for treatment and self efficacy of drug-dependent patients. According to the findings of the present study, it can be said that acceptance and commitment based psychotherapy have increased motivation for treatment and quit self-efficacy in substance abusers, so it is important for specialists active in psychological treatment of addiction and abandonment centers. Addiction is suggested to be used in this training protocol to increase treatment motivation and self-efficacy of quitting subjects.
Machine summary:
اثربخشي روان درماني مبتني بر پذيرش و تعهد بر انگيزش درمان و خودکارآمدي ترک در افراد وابسته به مواد دانشيار گروه روان شناسي دانشکده علوم تربيتي و روان شناسي، دانشگاه / عيسي جعفري ¯ پيام نور، تهران ، ايران .
با توجه به يافته هاي پژوهش ميتوان گفت روان درماني مبتني بر پذيرش و تعهد موجب افزايش انگيزش درمان و خودکارآمدي ترک در افراد وابسته به مواد شده است ؛ بنابراين به متخصصان فعال در درمان روان شناختي اعتياد و مراکز ترک اعتياد پيشنهاد ميشود که از پروتکل روان درماني مبتني بر پذيرش و تعهد جهت افزايش انگيزش درمان و خودکارآمدي ترک مراجعان استفاده کنند.
Smorti ميدهد يکي از اختلالات روان شناختي مهم در اين زمينه که اثربخشي درمان پذيرش و تعهد روي آن بررسي شده است ، اختلالات مصرف مواد ميباشد (گيفورد و همکاران ، ٢٠٠٤؛ هيز و همکاران ، ٢٠٠٤؛ ايموت و همکاران ، ٢٠١٠؛ به نقل از استاتس ١ و همکاران ، ٢٠١٢).
همچنين يافته هاي موجود در جدول ٢ نشان ميدهد که نمره پيش آزمون خودکارآمدي ترک از ٤٦/٠٦ در مرحله پيش آزمون به ٥٤/٣٣ در پس آزمون رسيده است که ميتوان نتيجه گرفت که روان درماني مبتني بر پذيرش و تعهد بر خودکارآمدي ترک افراد مبتلا به سوءمصرف مواد تأثيرگذار بوده است و ميزان اين تأثير ٠/٣٣ ميباشد.
Luoma, Hayes & Walser به طورکلي نتايج پژوهش حاضر نشان داد که روان درماني مبتني بر پذيرش و تعهد در افزايش ميزان انگيزش درمان و خودکارآمدي ترک در افراد وابسته به مصرف مواد مؤثر است .