Abstract:
La fable et heykâyat ayant leurs racines dans la nuit des temps font
partie des genres les plus anciens et les plus populaires du monde
littéraire. Au début du XXe siècle, la première association iranienne de
Littérature, anjoman-e dâneškadeh, à la recherche des sources
modernes d’inspiration poétique, propose et réalise quelques
traductions de fables françaises lesquelles ont été chaleureusement
accueillies et promptement intégrées dans les ouvrages scolaires du
pays.
Vu la valeur attribuée à la traduction de ce genre de texte dans la
société iranienne, cette recherche se donne comme but d’analyser ce
qui pourrait distinguer ou approcher ces deux genres d’apologue l’un
de l’autre et ce qui donnerait éventuellement leur confrontation.
Répondre à ces questions exige une mise en regard des théories et des
pratiques concernant ces deux créations littéraires à la lumière d’une
fable française traduite en persan par Mohmmad Taghi Bahar
حکایت فارسی و فابل فرانسوی با ریشه ئی کهن و بس دور در تاریخ ادبیات، به عنوان قدیمی ترین و مردمی ترین انواع ادبی به حساب می آیند. در آغاز سده بیستم، نخستین انجمن ادبی ایران، به نام انجمن دانشکده، که در پی آن بود که روح ادبیات قرن بیستم را بر پیکره‌ی ادبیات فارسی بدماند، چندین فابل فرانسوی را به فارسی ترجمه کرد. استقبال گرم خوانندگان از این ترجمه ها، موجب شد که ترجمه این فابلها به زودی در منابع درسی وارد و به دانش آموزان آموزش داده شوند.اما وجه تمایز و تشابه این دو نوع ادبی چیست، و از تقابل آنها چه حاصل خواهد شد؛ این مقاله در پی آن است که برای این سوالات پاسخی به دست دهد. همچنین، برای روشن کردن تفاوتهای بوطیقائی (شعرسانی) این دو نوع ادبی، یکی از معروفترین فابلهای فرانسوی ترجمه شده توسط محمد تقی بهار به عنوان رئیس انجمن دانشکده را واکاوی خواهیم کرد.
(
, 
, 
)
