Abstract:
موضوع جواز یا عدم جواز استفاده محکومان حبس ابد از آزادی مشروط یکی از مباحثی است که چندین سال مورد اختلاف دادگاه ها بوده است و برخی به استناد تبصره ماده واحده 1337 آزادی مشروط محکومان به حبس ابد را مجاز و عده ای نیز با استناد به ظهور 38 قانون مجازات اسلامی 1370 که ماده 58 ق.م.ا. مصوب 92 با همان ادبیات جایگزین ماده 38 سابق الذکر شده است تبصره ماده واحده 1337 را منسوخ و آزادی مشروط محکومان به حبس ابد را غیر مجاز می دانستند. در این نوشتار ضمن بیان دیدگاه های حقوقی در این خصوص و ارزیابی و تحلیل آن دیدگاه ها رأی وحدت رویه شماره ۷۶۴ هیأت عمومی دیوان عالی کشور در مورد ممنوعیت استفاده محکومان به حبس دائم از آزادی مشروط مورد نقد و بررسی قرار می گیرد و به این نتیجه منتهی شده است که رای وحدت رویه شماره ۷۶۴ هیأت عمومی دیوان عالی کشور فاقد پشتوانه استدلالی قابل دفاع و بر خلاف صناعت حقوقی است.
The issue of the permission or the denial of the use of life-sentenced prisoners of imprisonment from probation is one of the issues that has been the subject of dispute between courts for several years, and some, according to the Note to Article 1337, allow probationers to be imprisoned for life, and some, based on the advent of 38 The Islamic Penal Code of 1370, Article 58 of the Criminal Code Approved by the same text as the substitute article 38 of the aforementioned law, it has been considered abandoned by the Note for the Unilateral Article of 1337, and the conditional release of the convicted prisoners for life imprisonment was considered unlawful. In this paper, while expressing legal views on this issue and evaluating and analyzing those views, the Verdict of Unity of the Supreme Court's Supreme Court No. 764 regarding the prohibition of the use of convicts for permanent custody of conditional release is criticized and concluded. It has led to the fact that the unanimity of the Supreme Court's Supreme Court No. 764 is lacking in argumentable arguments and contrary to legal practice.
(
, 
, 
)
