Abstract:
بدیهی است که قرآن کریم با اسلوب بلاغی و معانی اعتقادی و احکام آسمانیش اعراب را متحیر و متعجب ساخت،ازاینرو برای پاسداری از آن از هیچ کوششی دریغ نورزیدند.معانی قرآن،ویژه عصر و زمانی خاص نیست چرا که قانون جاویدان الهی و سازنده فرهنگ و تمدن امت اسلامی و بزرگترین منبع و سرچشمه آن است.پیوند و ارتباط زبان عربی با قرآن بدان سبب که کتابی است تشریعی،ادبی و در اوج بلاغت،آن را سرچشمهای برای ادبا،شعرا و نویسندگان و خطبا قرار داده است و آنان زیباترین معانی و دلانگیزترین واژهها را از آن وام میگیرند. مقاله حاضر تأثیر قرآن کریم را در اسلوب سه تن از شعرای معاصر عرب،:معروف الرصافی، محمد مهدی الجواهری و احمد شوقی مورد بررسی قرار میدهد.
Machine summary:
"اما المعنی القرآنی الآخر و هو الأیمان بالرسل فیشیر الیه شاعر النیل احمد شوقی(1868- 1932 م)1فی قصیدته الطویلة(کبار الحوادث فی وادی النیل)حینما یعرض لثلاثة من الرسل اولی العزم و هم موسی(ع)و عیسی(ع)و محمد(ص)مبتدأ بموسی علیه السلام و انتصار دینه علی الشرک زمن الفراعنة قائلا(شوقی،1/27):مصر موسی عند انتماء و موسی مصر،ان کان نسبة و انتماء فبة فخرها المؤید مهما هز بالسید الکلیم اللواء ثم ینتقل الی ذکر مولد المسیح علیه السلام و ما اقترن به من معجزات و ما صاحبه من بشر عم ارجاء الکون و نواحیه قائلا:(نفس المصدر،1/28)ولد الرفق یوم مولد عیسی و المروءات و الهدی و الحیاء و ازدهی الکون بالولید و ضاءت بسناه من الثری الأرجاء و سرت آیة المسیح کما یسری من الفجر فی الوجود الضیاء تملأ الارض و العوالم نورا فالثری مائج بها وضاء و بعد هذا ینتقل الی الحدیث عن البعثة المحمدیة الشریفة مشیرا الی الآیة الکریمة«و اذ قال عیسی ابن مریم یا بنی اسرائیل إنی رسول الله إلیکم مصدقا لما بین یدی من التورئة و مبشرا برسول یأتی من بعدی اسمه و أحمد..."