Abstract:
رشد مناسبات سرمایه داری در سده 19 و تاثیرات ناشی از رشد سوسیالیزم، سبب تحول در مقام اجتماعی زن، مشارکت زنان وظهور فمینیسم در غرب شد. نهضتی که اتحاد زنان جهان و مبارزه برای کسب حقوق یکسان با مردان را درپی داشت. در سده 20، استفاده از نیروی زنان توسط نظامهای کمونیستی و فاشیستی، همزمان با رشد روزافزون تمایلات ناسیونالیستی، بر دامنه کنشگری زنان در جوامع درحال توسعه و متاثر از روابط با غرب، مانند ایران افزوده شد. درنتیجه، مقارن جنبش مشروطیت، زنان ایرانی در تکاپوی دریافت بخشی از حقوق اجتماعی خود، به اقداماتی دست زدند که پیشتر در روند جنبش زنان اروپایی دیده شد. طی سالهای 1285 تا 1342 شمسی، رواج اندیشههای نوگرایانه و ناسیونالیستی، سهم عمدهای در پویش جامعه داشت و در این بین، زنان در این فرایند، خود را در سطحی تقریبا همطراز با مردان قرار دادند. این پژوهش با تکیه بر روش توصیفی-تحلیلی، درصدد است تا به این پرسش اساسی پاسخ دهد که ملیگرایی در ایران معاصر، چگونه در پیدایش و روند جنبش زنان ایران تاثیر داشته و بین ملیگرایی و حقخواهی زنان چه رابطهای وجود دارد؟ یافتههای تحقیق نشان میدهد ملیگرایی و کنشهای ضد استعماری و ضد استبدادی، بسترساز ورود زنان به عرصه اجتماع شد و باوجود بهره مندی ملیگرایان از مشارکت زنان و تایید آزادی اجتماعی و سیاسی آنان، ولی حقوقی که زنان خواستار آن بودند؛ به آنها اعطاء نشد و همین امر موجب گردید تا جنبش زنان، روشهای دیگری را برای کسب حقوق خویش دنبال کند.
The growth of capitalist relations in the 19th century and the effects of the growth of socialism led to a shift in women's social status, women's participation, and the rise of feminism in the West. A movement that led to the unification of women around the world and the struggle for equal rights with men. In the 20th century, the use of women force by communist and fascist regimes, along with the growing nationalist tendencies, increased the scope of women's activism in developing societies influenced by relations with the West, such as Iran. As a result, at the same time as the constitutional movement, Iranian women, in an effort to gain a share of their social rights, took steps that had already been seen in the process of the European women's movement. From 1285 to 1342, the spread of modernist and Relying on a descriptive-analytical method, this study seeks to answer the fundamental question of how nationalism in contemmovement and what is the relationship between nationalism and women's rights? The research findings show that nationalism and anti-colonial and anti-authoritarian actions paved the way for women to enter society, and despite the nationalists' enjoyment of women's participation and the affirmation of their social and political freedom, the rights that women demanded; They were not granted, and this led the women's movement to pursue other methods of obtaining their rights. Other legal and socio-cultural practices that have kept Iranian women dynamic in the current century.
Machine summary:
اين پژوهش با تکيه بر روش توصيفي-تحليلي، درصدد است تا به اين پرسش اساسي پاسخ دهد که مليگرايي در ايران معاصر، چگونه در پيدايش و روند جنبش زنان ايران تأثير داشته و بين مليگرايي و حق خواهي زنان چه رابطه اي وجود دارد؟ يافته هاي تحقيق نشان ميدهد مليگرايي و کنش هاي ضد استعماري و ضد استبدادي، بسترساز ورود زنان به عرصه اجتماع شد و با وجود بهره مندي مليگرايان از مشارکت زنان و تأييد آزادي اجتماعي و سياسي آنان ، ولي حقوقي که زنان خواستار آن بودند؛ به آن ها اعطاء نشد و همين امر موجب شد تا جنبش زنان ، روش هاي ديگري را براي کسب حقوق خويش دنبال کند.
چمني مقدم ، مصطفي؛ سليم ، محمدنبي؛ و حسني، ميرزا محمد مقدمه نخستين پويش اجتماعي براي رفع تبعيض عليه زنان در اواخر سده ١٧ ميلادي و در اروپا اتفاق افتاد و به تدريج در دهه هاي آخر قرن ١٨، خصلت ايدئولوژيکي و سازمان يافته پيدا کرد، بحث درباره برابري زن و مرد از نظرات روشنفکران عصر خرد شروع و در انقلاب فرانسه صورت عملي يافت ؛ اما اين تحولات اقتصاد بورژوازي بود که بستر اصلاحات اجتماعي در جامعه صنعتي اروپا شد و مطالبه حقوق مساوي در کار و تحصيل براي زنان را به خواسته اي فراگير تبديل کرد.
چون بازتوليد حس هويت ملي بدون بسيج همه نيروهاي اجتماعي چندان راه به جايي نميبرد، مليگرايي و ضديت با امپرياليسم ، زنان را به عرصه عمل عمومي کشانيد، عناصر عاطفي و نمادين اين ساخت هاي جنسيتي براي ايجاد و ساخت تهديدهاي داخلي و خارجي مورد استفاده قرار گرفت ؛ زيرا ملت و رهبران مليگرا به آن ها نياز داشتند.