رابطه تناسب فرد-شغل با توانمندسازی ساختاری کارکنان و اثربخشی سازمانی (مطالعه اداره کل ورزش و جوانان استان گیلان) Journal Article

Corresponding Author: رشیدی نیا، مصطفی ؛

Writer: رمضانی نژاد، رحیم ؛ گوهررستمی، حمیدرضا ؛ جوکار، مهدی ؛

مدیریت و رفتار سازمانی در ورزش پاییز 1400 - شماره 14 Ranking C (Azad University (‎17 page(s) - From 96 to 112 )

Keywords: توانمندسازی کارکنان سازمان ورزشی اثربخشی سازمان تناسب فرد-شغل Organization Effectiveness Empowerment of employees Sports Organization human sources management person-job fit

fa en

Abstract:

هدف از این پژوهش، بررسی رابطه بین تناسب فرد-شغل با توانمندسازی ساختاری کارکنان و اثربخشی سازمانی در اداره کل ورزش و جوانان استان گیلان بود. روش تحقیق از نوع توصیفی- همبستگی بود. جامعه‌ آماری پژوهش را کلیه کارکنان اداره ‌کل ورزش و جوانان استان گیلان تشکیل می‌دادند ‌(110 نفر). نمونه ‌آماری برابر با جامعه انتخاب شد ‌(روش تمام‌ شمار). ابزار پژوهش شامل سه پرسشنامه تناسب فرد-شغل ‌(لولر و براون، 2001)، توانمندسازی ساختاری ‌(کردنائیج و همکاران، ۱۳۹۴) و اثربخشی ‌(چلادورای و همکاران، 1987) بود. روایی محتوایی ابزارها توسط 10 نفر از اساتید مدیریت ‌ورزشی و پایایی ترکیبی آن‌ها با نرم افزار PLS (به ‌ترتیب 0/89،0/88 ، 0/96) بررسی و تأیید گردید. از روش مدلسازی معادلات ساختاری در نرم افزار PLS جهت تحلیل داده‌ها استفاده گردید. نتایج نشان داد که تناسب فرد-شغل رابطه معنی‌ داری با توانمندسازی ساختاری دارد ‌(P= 6/272; R=0/487)، اما رابطه آن با اثربخشی سازمانی معنی‌ دار نبود ‌(P=1/511; R=_0/123). همچنین توانمندسازی ساختاری با اثربخشی سازمانی رابطه معنی‌ داری داشت ‌(P=10/815; R=0/744). بدین‌ ترتیب اگرچه تناسب فرد- شغل مستقیم رابطه معنی‌ داری با اثر بخشی سازمانی نداشت، اما به صورت غیرمستقیم از طریق متغیر میانجی توانمندسازی ساختاری موجب بهبود اثربخشی سازمانی می‌شود. نتیجه‌ گیریمی‌شود عدم معنی‌ داری تناسب فرد-شغل (پیشایند) بر اثربخشی سازمانی (پیامد) و در عین‌ حال معنی‌داری رابطه این دو متغیر از طریق (متغیر میانجی) توانمندسازی ساختاری کارکنان گویای این است که لزوما در یک سازمان تناسب بالای فرد-شغل سبب اثربخشی نمی‌شود، بلکه توانمندسازی و آموزش مستمر نقش بسیار تعیین کننده‌ ای دارد.

Abstract This study aimed to survey of the relationship between person-job fit to structural empowerment of employees and organizational effectiveness in youth and sports general directorate of guilan state. The study method was descriptive- correlation. Statistical society of this study was comprised of all employees of youth and sports general directorate of guilan state (110 people). Statistical sample was chosen equal to population (allpeople method). The study material included three questionnaire; person-job fit (Lauver&Brown, 2001); structural empowerment (Kordnaeij et all, 1394) and effectiveness (Chelladurai, 1987). Content validity of material was verified by 10 professors of sportive management and its reliability was verified through Cronbakh alpha (relatively 0/96, 0/88, 0/89). In order to analyze the data, the method of structural equations modeling in PLS software was used. The results showed that person-job fit has a significant relationship with structural empowerment (P=6/272; R=0/487), but its relationship with organizational effectiveness was not significant (P=1/511; R=_0/123). Also, structural empowerment has a significant relationship with organizational effectiveness (P=10/815; R=0/744). In this way, although person-job fit didn’t have significant relationship with organizational effectiveness directly, but indirectly through mediator variable, structural empowerment it can lead to improvement in organizational effectiveness. It can be concluded that lack of significant relationship between person-job fit and organizational effectiveness and meanwhile the existence of significant relationship between them through mediator variable, structural empowerment is indicative of the fact that necessarily in an organization, a very high person-job fit doesn’t lead to effectiveness but empowerment and continuous training has a very determining role.

Download citation file :
(پژوهیار, , , )

Download PDF
Downlaod HTML

Shortlink:

Page: