Abstract:
شخصیت‌های یک منظومه غنایی، تصویرگر عواطف بشری هستند که از درون فرد و جامعه سرچشمه می‌‌‌گیرند. حس شرم به عنوان یکی از مهم‌ترین عناصر احساسی در فرهنگ ایرانی و نیز روابط عاشقانه، همواره مطرح بوده است. انعکاس این درونمایه منجر به شکل گیری انواع شرم می‌شود که هر یک واکنش‌های گوناگونی را نیز در پی دارند. در این پژوهش با بررسی تطبیقی دو منظومه «ویس و رامین» و «خسرو و شیرین»، در دو محدوده زمانی متفاوت(پیش از اسلام و پس از اسلام)، روابط عاشقانه مورد کاوش قرار گرفته و ضمن تحلیل مفهومی بازتاب شرم و انتخاب کلیدواژه‌هایی به مقایسه دو منظومه پرداخته شد. نتایج حاصل از این بررسی نشان می‌دهد که نوع شرم در این دو منظومه متفاوت است و ضمن داشتن بافتار متفاوت، در عملکرد میان عاشق و معشوق نیز به گونه‌ای متفاوت پدیدار می‌گردد که به دقت مورد بررسی قرار گرفت.
The characters of a lyrical poem depict human emotions that originate from individual and society’s heart. (sense of) Shame has always been one of the most important emotional elements in Iranian culture as well as romantic relationships. The reflection of this theme leads to the formation of all kinds of shame, each of which leads to different reactions. In this research romantic relationships are studied by comparison of two poems "Vis and Ramin" and "Khosrow and Shirin", in two different time periods (before Islam and after Islam), while conceptual analysis of shame reflection and selection of keywords are analyzed as well. The results of the study show that the type of shame is different in these two poetries and while having different contexts, it also appears differently in the performance between lover and beloved, which is carefully analyzed.
(
, 
, 
)
