Abstract:
زاغهنشینی و اسکان غیر رسمی با گسترش مهاجرتهای داخلی طی دهۀ چهل شمسی، به یکی از مشکلات اجتماعی اصلی شهرهای بزرگ و به ویژه تهران بدل شد. تخریب زاغهها در ابتدا تنها سیاست دولت برای مواجهه با این مسئله اجتماعی بود. اما به دنبال عدم موفقیت این اقدامات، سعی شد تا با ساخت مسکن برای زاغهنشینان بر این مشکل غلبه شود. ساخت کوی مسکونی نهم آبان در سال 1344 در تهران مهمترین اقدام دولت در این زمینه بود. با این حال، در فاصلۀ کوتاهی پس از ساخت کوی، تقریباً هفتاد درصد از زاغهنشینان در اوایل دهۀ پنجاه شمسی اقدام به ترک این خانهها کرده بودند. بنابراین، پرسش نوشتۀ حاضر این است که چرا ساکنان کوی نهم آبان، با وجود نیاز شدید به داشتن مسکنی مناسب، اقدام به ترک خانههای خود در این کوی مسکونی کردند؟ مدعای نوشتۀ حاضر این است که عدم تناسب این خانهها با شیوههای کسب معاش زاغهنشینان اصلیترین دلیل آنها برای ترک کوی نهم آبان بود. بر این اساس، نخست نحوۀ ساخت و اسکان زاغهنشینان در کوی نهم آبان شرح داده میشود. سپس مشخصات اجتماعی و اقتصادی ساکنان کوی بررسی خواهد شد و در آخر تلاش میشود نشان داده شود که چرا زاغهنشینان اقدام به ترک خانههای کوی نهم آبان کردند.
From the 1960s, squatter and informal settlements became one of the social problems of large cities, especially Tehran, due to the expansion of internal migration. Initially, the demolition of slums was the only planned policy of the government in the face of this social problem. Following the failure of these measures, an attempt was made to overcome this problem by building housing for slum dwellers. The construction of the Kooy-e nohom-e aban in 1965 for the slum dwellers was a considerable action of the government in the face of this problem in Tehran. However, shortly after the construction of the Kooy-e nohom-e aban, almost seventy percent of the slum dwellers had left these homes in the early 1970s. Despite the urgent need for adequate shelter, the question of the present article is why the residents of the Kooy-e nohom-e aban left their homes? The claim of the present article is that the incompatibility of these houses with the ways of earning their livelihood was the main reason for leaving the Kooy-e nohom-e aban. Therefore, the construction and housing of slum dwellers in the Kooy-e nohom-e aban was described first. Then the social and economic characteristics of its inhabitants were assessed. Finally, an attempt was made to reveal why the slum dwellers left the houses of the Kooy-e nohom-e aban.
Machine summary:
(اطهاري و همکـاران ، ١٣٧٤: ١٤- (15 در اين ميان ، در مواجهه با آلونک نشيني و آلونک نشينان ، تنها استثناي قابل ذکـر کـه مـي- توان آن را در قالب نـوعي طـرح مسـکن اجتمـاعي (social housing) صـورت بنـدي کـرد، ساخت کوي مسکوني کوي نهم آبان در سال ١٣٤٤ از سوي دولت براي اسکان زاغه نشـينان شهر تهران در اين کوي بود که در آن در ازاي تخريب آلونک ها به هر خـانوار آلونـک نشـين يک واحد مسکوني در آن کوي داده شد.
شـهردار تهـران در نامـه اي کـه در اسـفند ١٣٤٨ به ارتشبد اويسي، فرمانده ژاندارمري کل کشور، ارسال کرد، با اشـاره بـه نامـه وزارت آباداني و مسکن دربارة اينکه عده اي از آلونـک نشـينان فعلـي شـرق مهرآبـاد همـان کسـاني هستند که در کوي نهم آبان براي آن ها خانه ساخته شده ، با پيشنهاد آن وزارتخانه بـراي دادن حتي چادر به آن ها مخالفت ميکرد، چون معتقد بود به تـدريج شـهري از چـادر در حـوالي تهران ساخته و محل بازديد خارجيان واقع خواهد شد و در ادامه پيشنهاد ميداد که تعـدادي نيروي نظامي در اختيار شهرداري پايتخت گذاشته شود و تعهد ميکرد که با اين نيروها جلـو آلونک نشيني را گرفته و ضمناً «مسيل هاي شهر را در داخل محدودة خدمات فعلـي و خـارج از آن تا سرحد محدودة ٢٥ ساله » حفظ خواهدکرد.