Abstract:
سرمایه گذاران تحت نظام‌‌های امتیازی و برخی قراردادهای بالادستی اصلی، ازجمله مشارکت در تولید، مستحق دریافت هیدروکربن تولیدی از میدان موضوع عملیات بالادستی نفت و گاز می شوند. با توجه به حجم بالای سرمایه گذاری مورد نیاز برای اکتشاف و توسعة میادین نفتی، اصولا سرمایه گذاران به صورت مشارکتی اقدام به اجرای عملیات می کنند که این امر سبب انعقاد قرارداد اصلی میان دولت میزبان با کنسرسیوم و نیز عقد موافقت‌نامة عملیات مشترک میان اعضای مشارکت می شود که این امر بر پیچیدگی های عملیاتی این صنعت افزوده و مسائل حقوقی مهمی را ایجاد می کند. با توجه به سهم هر یک از اعضا و استحقاق آن‌ها به هیدروکربن تولیدی، مقرره های لازم و قراردادهای مدیریت هیدروکربن باید برای اختصاص نفت و گاز تولیدی و ایجاد تعادل در حجم برداشت شده تنظیم و مورد توافق طرفین قرار گیرد. اگرچه قراردادهای جدید نفتی ایران مالکیتی برای سرمایه گذار نسبت به هیدروکربن تولیدی ایجاد نمی کند، بنابر صلاح‌دید شرکت ملی نفت ایران، امکان بازپرداخت هزینه‌‌ها و پرداخت دستمزد در قالب محصول و با سازوکاری خاص وجود دارد که می تواند موجبات توافق دربارة سازوکارهای تسهیم و تعادل میان اعضای مشارکت را ایجاب کند.
Investors under concession regimes and some main upstream petroleum contracts including production sharing agreements, are entitled to produce hydrocarbons from fields which are subject of petroleum operation. With regard to the high amount of investment required for exploration and development of petroleum fields, investors consisting of more than one person, who carry out operations which result in contract between group of companies and the host country and also joint operating agreements among the members of investors which increase the operational complexity and legal issues. Regarding shares of each member and entitlement to produced hydrocarbon, the required provisions and petroleum management contracts shall be agreed upon to allocate and balance the produced petroleum. Although Iran Petroleum Contracts do not transfer the title of hydrocarbon to investor, NIOC may at its discretion, recover costs and pay fee in kind and under particular arrangement which require agreeing upon allocation and balancing mechanism.
Machine summary:
Gas Balancing Agreements قراردادها درمجموع با عنوان قراردادهاي مديريت هيدروکربن يا نفت و گاز١ شناخته مي شوند؛ زيرا به موجب آن ها هيدروکربن توليدي در نقطة توليد به اعضاي مشارکت تخصيص مي يابد و منافع طرفين براساس آن مديريت و تنظيم مي شود (١٢٣ :٢٠١٣ ,Roberts).
از موضوع هاي مهمي که بايد در فرايند تخصيص مورد توجه قرار گيرد، مي توان به موارد زير اشاره کرد: - نقطه اي که در آن تخصيص سهم اختصاصي انجام مي شود؛ - تخصيص توليدات ناشي از عمليات انحصاري براي شرکايي که در عمليات انحصاري مشارکت کرده اند؛ - تعيين نحوه و زمان تحقق حقوق مشارکتي دولت (در صورت قابليت اعمال ) يا تعهدات ناظر به بازار داخلي ؛ - تعيين اين موضوع که آيا راهبر مي تواند محصول توليدي را براي استفاده در عمليات توليد، نگه دارد (براي نمونه ، گاز براي تزريق مجدد)؛ - ميزان محصول قابل تخصيص در مواردي که براي بازيافت هزينه يا سود اختصاص داده مي شود (٥٠ :٢٠١٦ ,Carvell).
(
, 
, 
)
