عشق هیچ طرفه - Journal نقد سینما Journal Article

در آن دوره‌ی برهوت تصویر بود که سینمای کودک‌ برای خودش ارج و قربی داشت،سینمایی که با موفقیت چشمگیر برنامه‌ی تلوزیونی«مدرسه‌ی‌ موش‌ها»و پیدا شدن و سروکله‌ی شخصیت‌های‌ عروسکی‌اش روی پرده‌ی سینما جرقه‌اش زده شد؛ فروش بی‌سابقه‌ی فیلم و صف‌های طویل سینما تازه به‌یاد سینماگران و مسئولان آورد که بچه‌ها هم وجود دارند،بچه‌هایی که نه معنی تحریم را می‌فهمیدند و نه از جنگ و محرومیت چیزی‌ سرشان می‌شد،کودکانی که با کم‌ترین انتظار به‌ دیدن فیلم‌های خاص خودشان می‌رفتند. بعد از آن‌ رود که تولید فیلم برای کودکان روند جدی‌تری‌ (تصویرتصویر) پیدا کرد و تبدیل به یک جریان حرفه‌یی شد؛ کارگردان‌های صاحب‌نام فیلم‌هایی برای سینمای‌ کودک و نوجوان ساختند،فیلم‌هایی مثل«خانه‌ی‌ دوست کجاست»(عباس کیارستمی)،«بی‌بی‌ چلچله»(کیومرث پوراحمد)،«کلید»(ابراهیم‌ فروزش)و«باشو غریبه‌ی کوچک»(بهرام‌ بیضایی)و حتی در شهرستان‌ها نیز سینماهایی به‌ این بخش اختصاص یافت. اما دوران گل‌وبلبل سینمای کودک در غیاب آثار خارجی و با پایان دهه‌ی 70 به آخر عمر خود رسید و بچه‌هایی که حتی به دیدن فیلم‌های ضعیفی‌ مانند«چهارشنبه‌ی عزیز»و«آپارتمان شماره‌ی‌ 13»باوجود آن‌که برای آن‌ها ساخته نشده بودند می‌رفتند،حالا کم‌کم با دنیایی جدید آشنا می‌شدند.