عمو پورنگ دوست داشتنی Journal Article

>عمو پورنگ به روایت خودش عمو پورنگ دوست‌داشتنی «داریوش فرضیایی»پشت دوربین با جلوی دوربین هیچ‌فرقی باهم ندارد؛دیپلم تجربی است و در دانشگاه گرافیک خوانده،در مدرسه بچه‌ی شیطانی‌ بوده،از آن شیطان‌های مؤدب که همه دوستش دارند،کارش را با رادیو از سال 1373 با نقش«ننه بلقیس»در برنامه‌ی«عصر جمعه با رادیو»آغاز کرد و بعد با گزارش‌های رادیویی‌اش معروف شد،پس از آن با برنامه‌ی«پورنگ و تورنگ»به شبکه‌ی اول آمد و از همان‌جا اسم«پورنگ»رویش‌ ماند،خودش می‌گوید کلمه‌ی«عمو»را بچه‌ها رویم گذاشتند با این‌حال خیلی زنگ می‌زنند و می‌گویند ما دایی نداریم و دوست داریم شما دایی ما باشید،می‌گوید بچه‌ی جنوب شهر تهرات است،خواهرها و برادرش ازدواج کرده‌اند و با مادرش زندگی می‌کند و برای او هم دختر است و هم پسر، اصلا هم خجالت نمی‌کشد که بگوید در خانه‌مان مبل نداریم و زندگی ساده‌ایی داریم،تمیز کردن عروسک‌هایی که بچه‌ها برایش فرستاده‌اند و او همه را نگه داشته مهمترین مشغله‌ی کاری‌اش در خانه است و می‌گوید همیشه از خدا می‌خواهم ظرفیت این‌همه محبت بچه‌ها را داشته باشم. دوست دارم بتوانم احساساتم‌ را کنترل کنم؛البته این‌را برای بچه‌ها نمی‌گویم‌ چون آن‌ها واقعا خوب هستند،بیش‌تر سعی‌ می‌کنم دربرابر بزرگ‌ترها خودم را کنترل‌ کنم.